"অদূৰত অকৃতিম লাইচং আৰু ইয়াৰ বহুতো নজনা কথা"

ব্যস্ত হাফলং চহৰৰ পৰা মাত্ৰ ৬০ কিলোমিটাৰ দূৰত্বত অৱস্থিত লাইচং নামৰ পাহাৰীয়া গাঁওখনে পৰম্পৰা আৰু পৰিৱৰ্তনৰ‌ এক অনন্য মিশ্ৰণৰ ইংগিত দিয়ে।  ডিমা হাছাও জিলাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হিচাপে হাফলঙে এই লুকাই থকা ৰত্নৰ প্ৰৱেশদ্বাৰ হিচাপে কাম কৰে, য’ত ৰসাল প্ৰাকৃতিক পৰিৱেশ ৰ মাজত এক নগা বস্তিয়ে বসতি স্থাপন কৰি ঠাইখনক অধিক প্ৰস্ফুটিত কৰি ৰাখিছে ।

শেহতীয়াকৈ মোৰ লাইচঙৰ ভ্ৰমণ তথা অন্বেষণত স্পষ্ট হৈ পৰিল যে ঠাইখনত যাতায়তৰ ক্ষেত্ৰত এক উল্লেখযোগ্য পৰিৱৰ্তন হৈছে, যাৰ ফলত ইয়ালৈ যোৱাটো পূৰ্বতকৈ সহজ হৈ পৰিছে। কাৰণ এতিয়া লাইচংহৈ আপুনি কম সময়ৰ ভিতৰত মণিপুৰ যাব পাৰিব যাৰ কাৰণে চৰকাৰে মাহুৰ ৰ পৰা লাইচং হৈ মণিপুৰৰ তামিংলং লৈ ধুনীয়া যাতায়তৰ ব্যৱস্থা কৰি আছে ।পৰিৱৰ্তনৰ বতাহে লাইচঙক চুই গৈছে, বতাহত প্ৰগতিৰ আমল - মোল গোন্ধ বিৰাজমান হৈছে ।

প্ৰধানকৈ ঝুম খেতিত নিয়োজিত লাইচঙৰ স্থিতিস্থাপক জনসাধাৰণে সময়ৰ লগে লগে আধুনিক শিক্ষাৰ টিপটিপিয়া পোহৰক আকোৱালি লৈছে।  স্থানীয় লোকসকলৰ সৈতে হোৱা কথা-বতৰাত সূক্ষ্ম হ'লেও এক প্ৰভাৱশালী পৰিৱৰ্তনৰ ইংগিত পোৱা গৈছিল, যিয়ে পৰম্পৰাগত পদ্ধতিৰ বাহিৰেও নিয়োগৰ পথ মুকলি কৰিছিল।  এসময়ত কৃষি জীৱনৰ ছন্দত বান্ধ খাই থকা গাঁওখন এতিয়া নতুনকৈ পোৱা সুযোগৰ প্ৰতিধ্বনিৰে অনুৰণন ঘটিছে। শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত ও নতুন দুৱাৰ মুকলি হৈছে । গাঁওখনৰ পাৰ্শ্বৱৰ্তী অঞ্চলৰ ছাত্ৰ ছাত্ৰীয়ে উচ্চ শিক্ষাৰ বাবে বাহিৰলৈ গৈ শিক্ষা লাভ কৰিবলৈ সুযোগ-সুবিধা লাভ কৰিছে ।

এই অগ্ৰগতিৰ পিছতো লাইচং সৰলতা আৰু প্ৰামাণ্যতাৰ আশ্ৰয়স্থল হৈয়েই আছে।  নিজৰ সাংস্কৃতিক ঐতিহ্যত গভীৰভাৱে বান্ধ খাই থকা জনসাধাৰণে এনে এক শৌৰ্য বিকিৰণ কৰে যিটো আমন্ত্ৰণমূলক আৰু নম্ৰ ।  যুগ যুগ ধৰি চলি অহা পৰম্পৰা ৰক্ষা কৰি আধুনিকতাক আকোৱালি লোৱাৰ দিশত তেওঁলোকৰ যাত্ৰা মানৱ মনোভাৱৰ স্থিতিস্থাপকতাৰ প্ৰমাণ।

গাঁৱৰ লেনবোৰেৰে মেৰিয়াই ফুৰাৰ লগে লগে লাইচঙৰ স্থাপত্য আৰু জীৱনশৈলীৰ সৰলতা মোৰ সন্মুখত উন্মোচিত হ’ল।  সমসাময়িক আকাংক্ষাৰ সৈতে প্ৰাচীন আচাৰ-ব্যৱহাৰৰ পাৰ্শ্বক্ৰিয়াই প্ৰগতি আৰু সংৰক্ষণৰ মাজৰ সুক্ষ্ম ভাৰসাম্যৰ সৈতে যুঁজি থকা পৰিৱৰ্তনশীল এটা সম্প্ৰদায়ৰ এক প্ৰাঞ্জল চিত্ৰ অংকন কৰিছিল।

লাইচাঙৰ সাৰমৰ্ম কেৱল ইয়াৰ বাহ্যিক সৌন্দৰ্য্যতেই  নহয়, ইয়াৰ জনসাধাৰণৰ মনোভাৱতো নিহিত হৈ আছে।  প্ৰতিখন মুখে সহনশীলতা, অভিযোজন আৰু উজ্জ্বল ভৱিষ্যতৰ এক আশাৰ কাহিনী বৰ্ণনা কৰে।  শৈক্ষিক উন্নতি সামান্য হ’লেও গাঁৱৰ মানুহৰ মাজত প্ৰতিধ্বনিত হোৱা আশাবাদৰ ভাৱ জগাই তুলিছে।

সামৰণিত ক’ব পাৰি যে পৰম্পৰা আৰু প্ৰগতিৰ সুসম সহাৱস্থানৰ জীৱন্ত প্ৰমাণ হিচাপে থিয় দিছে লাইচং।  এই নগা বস্তিৰ মাজেৰে পৰিৱৰ্তনৰ বতাহজাকে বৈ যোৱাৰ লগে লগে লাইচঙৰ কাহিনীটোত উন্মোচিত হয়— স্থিতিস্থাপকতা, শিক্ষা আৰু উন্নত ভৱিষ্যতৰ কালজয়ী সাধনাৰ কাহিনী।

পাৰ্থজিৎ সূত্ৰধাৰ

প্ৰথম ষান্মাসিক , যোগাযোগ আৰু সাংবাদিকতা বিভাগ