অসমীয়া গ্ৰাম্য জীৱন,অতীত আৰু বৰ্তমান

এটা আলিবাটৰ দুয়োকাষে একোখন চোতালসহ কেঁচাঘৰৰ লানি;দুখন ঘৰৰ মাজত ঢকুৱাৰ বেৰ,চাপৰকৈ দি থোৱা জেওৰা,চোতালে চোতালে গোটেইখন গাওঁ ইমূৰৰ পৰা সিমূৰ কৰিব পৰাকৈ থকা বাট,এটা নামঘৰ।এখন অসমীয়া গাওঁ বুলি ক'লে আমাৰ মনলৈ এইয়াই আহে।চোতালে চোতালে হাই গুদু,ছেংগুটি,বৰটেঙাৰ ফুটবল খেলি থকা কণ কণ ল'ৰা-ছোৱালী,গৰম দিনত গছৰ তলত বাঁহৰ ছাংত বহি থকা ডেকা ল'ৰা অথবা বয়োবৃদ্ধ লোক,এজাক ডেকা-ডেকেৰীৰে গিজগিজাই থকা এটা যুৱ সংঘ;পুৰণি অসমীয়া গাওঁ এখনৰ সহজলভ্য দৃশ্য।

সৰুতে আমিও গৰমৰ দিনত আম-কঠাঁল বিচাৰি এৰাবাৰীয়ে এৰাবাৰীয়ে পিতপিতাই ফুৰিছিলো।আহিনমহীয়া জোনটো আগত লৈ গধূলি গাঁৱৰ বাটেৰে খোজ কঢ়াৰ আমেজেই আছিল সুকীয়া‌।বাৰিষা ভেঁটফুলেৰে ভৰি পৰা পথাৰখনত কেতিয়াবা নাঁৱেৰে,কেতিয়াবা এবুকু পানীত নামি আমি ভেটগুটি ছিঙিছিলো।আমাৰ সপোনৰ সেই গাওঁ খনত সৰলতা আছিল,বুকু ভৰাই উশাহ ল'ব পৰাকৈ মুক্ত বতাহ আছিল।তাৰোপৰি অতীতৰ অসমীয়া গাওঁবোৰ আছিল স্বয়ং‌সম্পূৰ্ণ।কবিয়ে কোৱাৰ দৰেই "গোহালিত গৰু,পুখুৰীত মাছ,বাৰীত তামোল পাণ"ইত্যাদিৰে গাওঁসমূহ ভৰি আছিল।গাঁৱৰ যুৱচামো আছিল সকলোতে আগৰণুৱা।পুথিভঁৰালৰ পৰা আৰম্ভ কৰি নাটঘৰলৈকে গাঁৱত সকলো আছিল।টেলিভিছন নথকাৰ বাবেই হয়তু তেতিয়া কিতাপেই আছিল ল'ৰা-ছোৱালীৰ একমাত্ৰ সংগী।বৰসবাহ-ভাওঁনাত সৰু সৰু ল'ৰা-ছোৱালীবোৰৰ সবাহ ভঙাৰ লগে লগে থকা প্ৰথম কামটো আছিল ঘৰৰ পৰা ঢাৰি-পাটী নি নামঘৰত পাৰি নিজৰ নিজৰ বহাৰ এলেকা সুনিশ্চিত কৰা।কি সৰল আছিল সেই সময়।মহিলা সকলো আছিল অৰ্থনৈতিকভাৱে স্বাৱলম্বী।টাকুৰীত সূটা কাটি কাপোৰ বোৱাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি চৰু চম্ভলালৈকে সকলোতে মহিলাসকল পাৰদৰ্শী আছিল।

       বৰ্তমানৰ এখন গাঁৱৰ লগত অতীতৰ গাওঁসমূহ তুলনা কৰিলে ভাব হয় অতি খৰতকীয়াকৈ কম দিনৰ ভিতৰতে গাওঁসমূহলৈ যথেষ্ট পৰিৱৰ্তন আহিল।আজিৰ গাঁৱত যুৱশক্তিৰ অভাৱ।অৰ্থনৈতিক অচলাৱস্থাৰ বাবেই ডেকাসকল গাওঁ এৰি চহৰমুখী হৈছে অথবা বৰ্হিৰাজ্যলৈ প্ৰবৰ্জন কৰিছে।শৈক্ষিক পৰিৱেশো ক্ৰমে বিনষ্ট ঘটিছে যেন ভাব হয়।আজি আৰু গাঁৱৰ ৰাষ্টাত বৰটেঙাৰ ফুটবল ভৰিৰে থেলি ফুৰা শিশুক দেখা পোৱা নাযায়।সকলো ব্যষ্ট হৈ থাকে নিজ পছন্দৰ এখন কাৰ্টুন অথবা ছিৰিয়েল চোৱাত।তাতোকৈ ভয়াবহ কথাটো হ'ল গাৱঁৰ পুৰুষসকল নিচাৰ কবলত বৰ বেয়াকৈ পৰিছে।বিশেষকৈ স্থানীয় সস্তীয়া নিচাযুক্ত দ্ৰব্যৰ ঘাটিও আজি গাৱঁত য'তে ত'তে।যুৱচামক বিভ্ৰান্ত কৰি গাৱঁত এক অস্থিৰ পৰিৱেশৰ সৃষ্টি কৰাত এইসমূহৰে অৰিহণা সকলোতকৈ বেছি।যদিও পূৰ্বৰ পৰাই গাওঁ সমূহত এনে দ্ৰব্যৰ প্ৰচলন আছিল ই ক্ৰমাৎ বৃদ্ধি পাইছে। আধুনিকতাৰ প্ৰলেপেও সলনি কৰিছে গাৱঁৰ ছবি।যদিও পৰিৱৰ্তনেই জীৱনৰ একমাত্ৰ ধ্ৰুৱক তথাপিও আমি আশা কৰো গাওঁ এখনে নিজৰ স্বকীয়তা নেহেৰুৱাওক‌।এক সোণালী অতীত,সম্ভাৱনাময় বৰ্তমান আৰু সুন্দৰ ভৱিষ্যতৰ স্বপ্নৰে অসমৰ গাওঁসমূহ জিলিকি থাকক আৰু গ্ৰাম্য জীৱনো হৈ থাকক আগৰ দৰেই সৰল আৰু স্বয়ংসম্পূৰ্ণ।

ভূপালী তামুলী

যোগাযোগ আৰু সা‌ংবাদিকতা বিভাগ,গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়