চলচ্চিত্ৰ পৰিচালক হিচাপে ড° ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়া

সুস্থ অসমীয়া চলচ্চিত্ৰ নিৰ্মাণৰ এক নতুন ধাৰাৰ সৃষ্টি কৰোঁতা ড° ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াই সূক্ষ্ম দৃষ্টিভংগী আৰু মানবীয় দৰ্শনেৰে সকলোৰে অন্তৰত এক বিশেষ স্থান দখল কৰিছিল। বাস্তৱ জীৱনৰ সূক্ষ্মাতিসূক্ষ্ম পৰ্যবেক্ষণ আৰু সাৱলীল উপস্থাপন ৰীতিৰে নিৰ্মিত তেখেতৰ কথাছবিকেইখন অসমীয়া চলচ্চিত্ৰ জগতৰ মাইলৰ সুঁতি। ১৯৭৭ চনত নিৰ্মিত ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াৰ প্ৰথমখন কথাছবি 'সন্ধ্যাৰাগে' ৰাষ্ট্ৰীয় চলচ্চিত্ৰ প্ৰতিযোগিতাত অাঞ্চলিক ছবিৰ শিতানত শ্ৰেষ্ঠ ছবিৰ ৰজত কমল বঁটা লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল। তদুপৰি ইণ্ডিয়ান পেনোৰামাত প্ৰদৰ্শিত প্ৰথমখন অসমীয়া ছবি হিচাপে 'সন্ধ্যাৰাগে' আৰ্থিক দিশৰ লগতে আন্তৰ্জাতিক খ্যাতিও অৰ্জন কৰিছিল। 'বানপ্ৰস্থ' নামৰ গল্প এটিৰ আধাৰত নিৰ্মিত 'সন্ধ্যাৰাগ'ত বিভিন্ন চৰিত্ৰত অভিনয় কৰিছিল ক্ৰমে- ৰুণু দেৱী, আৰতি বৰুৱা, মায়া বৰদলৈ, ৰাজু বৰদলৈ, কাশ্মীৰি শইকীয়া আদি শিল্পীয়ে। উল্লেখযোগ্য যে ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াৰ প্ৰথমখন কথাছবি সন্ধ্যাৰাগত 'মতি ড্ৰাইভাৰ' নামৰ এটি গুৰুত্বপূৰ্ণ চৰিত্ৰত অভিনয় কৰিছিল অসমীয়া সাহিত্য আৰু নাট্যজগতৰ এক জনপ্ৰিয় নাম 'অৰুণ শৰ্মা'ই। সৰুতে চহৰলৈ অহা দৰিদ্ৰ পৰিয়াল এটিৰ ডাঙৰ ছোৱালী চাৰুৱে দয়ালু মানুহ এঘৰত ঘৰৰ ছোৱালীৰ দৰেই কাম কৰিছিল। চাৰুৰ যেতিয়া বিয়া দিবৰ বয়স হ'ল, গিৰিহঁতে আৱিষ্কাৰ কৰিলে যে তাইক আৰু ঘৰত ৰাখিব নোৱাৰি। ঘৰখনৰ প্ৰতি থকা তাইৰ মৰম-চেনেহৰ বান্ধ এৰি পুনৰ গাঁৱৰ দুখীয়া ঘৰটোলৈ উভটি যায় ভনীয়েক তৰুৰ সৈতে। কিন্তু চহৰৰ জীৱনৰ সৈতে অভ্যস্ত হৈ পৰা ছোৱালী দুজনীয়ে ঢেঁকি দিয়া, ধান ৰোৱা আদি কাম কৰিবলৈ অসমৰ্থ হয় আৰু শেষত শাৰীৰিকভাবে অক্ষম 'মতি ড্ৰাইভাৰৰ' ওচৰত তিনিগৰাকী ভিন ভিন মহিলাই জীৱনৰ আশ্ৰয় আৰু আহাৰ বিচাৰি ভবিষ্যত জীৱনৰ সপোন ৰচে। ডাঙৰ চাৰুৰ চৰিত্ৰত অভিনয় কৰা ৰুণু দেৱীয়ে তেখেতৰ বলিষ্ঠ অভিনয়েৰে চৰিত্ৰটি সঠিকভাবে ৰূপায়ণ কৰিছিল।

Courtesy: Telegraph

              ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াৰ দ্বিতীয়খন চলচ্চিত্ৰ অনিৰ্বাণেও(১৯৮১) ৰজত কমল বঁটা পাবলৈ সক্ষম হৈছিল। ছবিখনৰ এটা বিশেষ চৰিত্ৰত অভিনয় কৰি 'ববিতা শৰ্মাই' দৰ্শকৰ মন জয় কৰিছিল। অনিৰ্বাণ প্ৰযোজনা কৰিছিল ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াৰ পত্নী প্ৰীতি শইকীয়াই। 'প্ৰহৰী' নামৰ এটি চুটিগল্পৰ ভিত্তিত নিৰ্মিত অনিৰ্বাণ ছবিখনৰ বিভিন্ন বিভিন্ন চৰিত্ৰত অভিনয় কৰিছিল ক্ৰমে ৰুণু দেৱী, ভোলা কটকী, আনন্দমোহন ভাগৱতী, সংগীতা শইকীয়া আদিৰ দৰে অভিনয় শিল্পীয়ে। তেখেতৰ আন এক সৃষ্টি 'অন্তৰীপ' নামৰ উপন্যাসৰ পৰা জন্মলাভ কৰা 'অগ্নিস্নান'ৰ কাহিনী আছিল যৌনগন্ধী। মেনকা আৰু মদন চোৰৰ মাজৰ যি ব্যক্তিগত সম্পৰ্ক, সেই সম্পৰ্কক ড° শইকীয়াই অতি সাহসিকতাৰে দৰ্শক-শ্ৰোতাৰ সমুখত দাঙি ধৰিছে। যিখিনি সময়ত অসমীয়া চলচ্চিত্ৰ জগতত পৰিয়ালকেন্দ্ৰিক চিনেমাৰহে প্ৰাধান্য বেছি আছিল, সেইখিনি সময়তে ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াই অগ্নিস্নান নিৰ্মাণ কৰি অসমীয়া ছবিৰ প্ৰচলিত বাতাবৰণটো সলনি কৰিবলৈ কিছু পৰিমাণে হ'লেও সমৰ্থ হৈছিল। ছবিখনৰ প্ৰতিবাদী কণ্ঠ মেনকাই স্বামী মহিকান্তক কৈছিল-'তাৰপাছতো মই সীতা-সাবিত্ৰী হ'ম! আপোনাৰ ভৰিৰ ধূলি শিৰত লৈ মই ধৰ্ম কৰিম? সীতা হ'বলৈ হ'লে ৰামো থাকিব লাগে'। এনেধৰণৰ চৰিত্ৰ অংকনৰ পাৰদৰ্শিতা,প্ৰতীকৰ ব্যৱহাৰ,সূক্ষ্ম পৰ্যবেক্ষণ,শক্তিশালী সংলাপৰ ব্যৱহাৰে ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াৰ ছবিকেইখনক অন্য মাত্ৰা প্ৰদান কৰিছিল। ইয়াৰোপৰি 'এন্দুৰ' নামৰ চুটিগল্প এটাক আধাৰ হিচাপে লৈ পৰিচালনা কৰা  'কোলাহল'(১৯৮৮) ৰ কাহিনী সাধাৰণ যদিও আছিল মৰ্মস্পৰ্শী। 'কোলাহল'ত এটা গীত কণ্ঠসংগীত হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল। আনহাতে, সন্ধ্যাৰাগ বোলছবিতো এটি অনুষ্ঠানত সমবেত কণ্ঠৰ গীত এটা ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল। ইয়াৰ বাহিৰে বাকীকেইখন চলচ্চিত্ৰত তেওঁ কণ্ঠ-সংগীত ব্যৱহাৰ কৰা নাছিল।

             'ফাউণ্ডেচন' গল্পৰ আধাৰত নিৰ্মাণ কৰা তেখেতৰ অন্য এখন ছবি আছিল 'সাৰথি'। ছবিখনৰ কাহিনীভাগ অতি সুন্দৰকৈ আগবাঢ়ি গৈছে যদিও, ছবিখন চাই থাকিলে হঠাৎ শেষ হোৱা যেন অনুভৱ হয়। কাহিনী যিমানেই আগবাঢ়ে, সিমানেই যেন দৰ্শকৰ উৎকণ্ঠা বাঢ়ি যায় যে কাহিনীৰ পৰিণতি কি? শেষত কি হ'ব? কিন্তু সকলো উৎকণ্ঠাৰ অন্ত পেলাই এটা টিফিন কেৰিয়াৰতে চিনেমাখন শেষ হৈ যায়। অৰ্থাৎ চিনেমাখনৰ পৰিণতি সম্পৰ্কে থকা প্ৰশ্ন তেওঁ দৰ্শকলৈ এৰি দিয়ে। এনেদৰেই তেওঁ দৰ্শককো তেওঁৰেই চিনেমাৰ অংশ হিচাপে গণ্য কৰিছিল। ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰক বিষয়বস্তু হিচাপে লৈ নিৰ্মাণ কৰা 'আৱৰ্তনে'ও আঞ্চলিক ভিত্তিত শ্ৰেষ্ঠ ছবিৰ ৰজত কমল বঁটা লাভ কৰিছিল। 'আৱৰ্তন'ৰ মুখ্য চৰিত্ৰ 'জয়ন্তী'ৰ চৰিত্ৰত অভিনয় কৰা মৃদুলা বৰুৱাই দৰ্শকৰপৰা যথেষ্ট সহাঁৰি  লাভ কৰিছিল।ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াৰ দ্বাৰা পৰিচালিত অন্তিমখন অসমীয়া ভাষাৰ বোলছবিখন আছিল 'ইতিহাস'(১৯৯৬)। প্ৰকাশৰ জটিলতাই গধুৰ কৰা এই ছবিখন 'বৰ্ণনা' নামৰ চুটিগল্প এটিৰ পটভূমিত নিৰ্মিত। কিন্তু ড° শইকীয়াৰ প্ৰথমখন ছবি সন্ধ্যাৰাগে যেনেকৈ মানুহক টানিছিল, সেই উৎকণ্ঠা কিন্তু ইতিহাসৰ ক্ষেত্ৰত দেখা পোৱা নগ'ল। 'ইতিহাস' অসমৰ ছবিগৃহত ভালদৰে চলা নাছিল।এইকেইখন অসমীয়া ছবিৰ বাহিৰেও ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াই 'কালসন্ধ্যা' নামেৰে এখন হিন্দী ছবিও নিৰ্মাণ কৰিছিল। 

                 ড° ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াৰ চলচ্চিত্ৰত কেইটামান বৈশিষ্ট্য দেখিবলৈ পোৱা যায়। তেখেতৰ প্ৰায়কেইখন চিনেমাতে কাহিনী আৱৰ্তিত হৈছে নাৰী চৰিত্ৰক কেন্দ্ৰ কৰি। একমাত্ৰ সাৰথিতহে ইয়াৰ ক্ষণিক ব্যতিক্ৰম দেখা পোৱা যায়। ইয়াৰোপৰি সমালোচকৰ মতে তেখেতৰ প্ৰত্যেকখন ছবিতে কাহিনীৰ ওপৰতহে অধিক গুৰুত্ব দিয়া হৈছিল। কাৰিকৰী উৎকৰ্ষতাক তেওঁ গৌণ হিচাপে লৈছিল। কিন্তু ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াই এটি সাক্ষাৎকাৰত কোৱা মতে কাৰিকৰী উৎকৰ্ষতা আৰু ছবিৰ ভাষা একে নহয়। কাৰিকৰী উৎকৰ্ষতাৰ বাবে ইচ্ছা, চেষ্টা আৰু দক্ষতাৰ বাহিৰেও কিছুমান যন্ত্ৰপাতি আৰু সেইবোৰ যথাযথভাবে চলাবলৈ মানুহ লাগে। আৰু এই যন্ত্ৰপাতি আৰু মানুহৰ বাবে প্ৰয়োজন হয় ধনৰ। তেখেতৰ মতে যি ভাষা তেওঁ বুজি পায় আৰু ভাল পায়, তাকেহে তেওঁ চলচ্চিত্ৰত ব্যৱহাৰ কৰিছে। কিন্তু ইয়াৰ অৰ্থ এইটো নহয় যে তেওঁৰ বোলছবিকেইখন কাৰিকৰীমান গ্ৰহণযোগ্যতাৰ তলত। তদুপৰি তেখেতৰ চলচ্চিত্ৰসমূহ আছিল সংলাপধৰ্মী। কোনো অবাস্তব চমক দিবলৈ চেষ্টা নকৰি সৰ্বসাধাৰণ মানুহৰ দৈনন্দিন জীৱনৰ সৰু সৰু অনুভৱ, পৰিয়াল এটিৰ বিশেষ ঘটনা, জটিল পৃথিৱীখনৰ সৰু সৰু মানুহৰ যন্ত্ৰণা, দুখ,হাঁহি, কান্দোন আদিয়েই আছিল তেওঁৰ প্ৰায়কেইখন চলচ্চিত্ৰৰেই কেন্দ্ৰীয় বিষয়বস্তু। যিয়েই নহওঁক, ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াৰ অসমীয়া চলচ্চিত্ৰ উদ্যোগটোলৈ যথেষ্ট অৰিহণা আছে। কলমৰপৰা কেমেৰাৰ উত্তৰণলৈ তেখেতৰ যি যাত্ৰা, সেই যাত্ৰা অসমীয়া চলচ্চিত্ৰ জগতৰ বাবে আশীৰ্বাদস্বৰূপ।

নাম-অংকিতা গোস্বামী 

প্ৰথম ষাণ্মাসিক 

8 Attachments

 

 

মেক আপ্ আৰু মানসিকতা

মেক্ আপ্ অৰ্থাৎ সাজ- সজ্জা । যিয়ে ব্যক্তিবিশেষৰ বাহ্যিক সৌন্দৰ্য্য ফুটাই তোলাত বিশেষ ভাৱে অৰিহণা যোগায়। আচলতে এই মেক্ আপ্ নো কি?  Make অৰ্থাৎ গঢ় দিয়া। এক কথাত কবলৈ গলে মেক্ আপ্ হৈছে কিছুমান বিশেষ সৌন্দৰ্য্যবৰ্ধক পদাৰ্থৰ থোপ ।

আমাৰ সমাজত এটা ভ্ৰান্ত ধাৰণা আছে যে মেক্ আপ্ মানে মুখমণ্ডলত লগোৱা এটা প্ৰলেপ। আচলতে এই ধাৰণা সম্পূৰ্ণ ভূল। আমি নানাৰঙী সমাজত বাস কৰো গতিকে এইটো স্বাভাৱিক যে ব্যক্তিবিশেষে ইয়াৰ ধাৰণা বেলেগ বেলেগ। স্থান কাল পাত্ৰ সময় অনুযায়ী ইয়াৰ পৰিসংখ্যা সলনি হৈ থাকে। অতীতত যিবোৰ দ্ৰব্য মেক্ আপ্ হিচাপে ব্যৱহৃত হৈছিল সেইবোৰ সময়ৰ পৰিৱৰ্তনৰ লগে লগে উন্নীতকৰণ হৈ আজিৰ আধুনিক পৰ্যায়ত প্ৰবেশ কৰিলে।

এগৰাকী যুৱতীৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰযোজ্য মেক্ আপ্ এগৰাকী বয়োজ্যেষ্ঠা মহিলাৰ বাবে উপযুক্ত নহ'বও পাৰে। ঠিক তেনেদৰে এজন মুকাভিনয় শিল্পীৰ মেক্ আপ্ আৰু এগৰাকী ভাওনা অভিনেতাৰ মেক্‌আপৰ মাজত ব্যাপক পাৰ্থক্য দেখা যায়। আদিম যুগৰ পৰাই সৌন্দৰ্য্য চৰ্চা মানৱ সমাজত প্ৰচলিত হৈ আহিছে। কেৱল আগৰ দিনত মানুহে সৌন্দৰ্য্য চৰ্চাৰ বাবে প্ৰাকৃতিক ভাৱে উৎপন্ন হোৱা দ্ৰব্য সমূহ ব্যৱহাৰ কৰিছিল আৰু সেইবোৰ পদাৰ্থ এতিয়া বৈজ্ঞানিক ভাৱে যান্ত্ৰিক পদ্ধতিৰে উৎপাদন কৰা হয়। আগৰ দিনৰ "বৰ্হমথুৰি" এতিয়া "লিপস্টিক" হ'ল, চাকিৰ পৰা তৈয়াৰ কৰি উলিওৱা "কাজল" এতিয়া "iconic" হ'ল, "জেতুকা" এতিয়া "মেহেন্দী" হ'ল। বৰ্তমান সময়ত এই প্ৰসাধন‌ সামগ্ৰী সমূহৰ নাৰী- পুৰুষ সকলোৰে মাজত ব্যাপক প্ৰচলন হোৱা বাবে বজাৰত এই সামগ্ৰীসমূহৰ চাহিদা বৃদ্ধি পাবলৈ ধৰিছে। যাৰ সুফলস্বৰূপে মেক্আপক এতিয়া পেচা হিচাপে গ্ৰহণ কৰিছে। মেক্আপ আন আন শিল্পকলাৰ লেখীয়া বৰ্তমান সমগ্ৰ বিশ্বব্যাপী এক লাভজনক পেচা হিচাপে পৰিগণিত হৈছে। অসমতো শেহতীয়াকৈ এই পেচা লাভজনক হোৱা দেখা গৈছে আৰু নিবনুৱা সমস্যা হ্ৰাস কৰাত সহায় কৰিছে।


গীতাশ্ৰী বড়ো
Bridal Makeup Artist
সাউকুছি, গুৱাহাটী

অসমৰ সমাজ সংস্কৃতিত ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰৰ প্ৰভাৱ

             অসমৰ সমাজ সংস্কৃতিৰ এনে বহুতো সুকীয়া উপাদান বা বৈশিষ্ট্য আছে যিয়ে আমাৰ সংস্কৃতিক ৰাষ্ট্ৰীয় তথা আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰেক্ষাপটত এক সুকীয়া আৰু উচ্চ স্থান দিছে। এনে এক সুকীয়া উপাদান হৈছে অসমৰ মঞ্চ কলাৰ অবিচ্ছেদ্য অংগ ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰ।অসমত প্ৰাক্ শংকৰী যুগৰে পৰা অভিনয়ৰ জনপ্ৰিয়তা তথা অভিনয়ৰ বিশেষ প্ৰতিভা আছিল যদিও ইয়াক উপস্থাপনৰ বাবে মঞ্চ বা প্লেট ফৰ্মৰ অভাৱ আছিল।অসমত মঞ্চাভিনয়ৰ জনক শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ 'চিহ্নযাত্ৰা'ৰ বহু বছৰৰ পিছত গুণাভিৰাম বৰুৱাৰ 'ৰাম নৱমী'(১৮৫৭), হেমচন্দ্ৰ বৰুৱাৰ 'কানীয়া কীৰ্তন'(১৮৬১),ৰুদ্ৰৰাম বৰদলৈৰ 'বঙাল- বঙালনী'(১৮৭২) আদি কেইবাখনো উচ্চ মানৰ নাটক ৰচিত আৰু অভিনীত হৈছিল যদিও এই নাটক সমূহ কেইটামান বিশেষ অঞ্চলতহে সীমাৱদ্ধ অাছিল। কিন্তু ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰ দলৰ জন্মৰ পিছত এই সীমাৱদ্ধতাৰ অন্ত পৰে।
        
     ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰ হৈছে যাত্ৰা পাৰ্টীৰ এটা উন্নত ৰূপ।১৮৬০-৬২ চন মানত বৰপেটাৰ তিথিৰাম বায়নে অসমত পুন প্ৰথমবাৰৰ বাবে এনে এটা যাত্ৰা পাৰ্টীৰ জন্ম দিয়াৰ পিছত ১৯৬৩-৬৪ চনত গঠিত নটৰাজ থিয়েটাৰে অসমৰ মঞ্চ কলাক এক সুকীয়া ৰূপ দি অসমত ব্যৱসায়িক ভিত্তিত ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰৰ সুত্ৰপাত কৰে।


              ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰে অসমৰ মঞ্চ কলাক উন্নত ৰূপ দিয়াৰ উপৰি ই অসমৰ অৰ্থনীতিতো এক সবল ভূমিকা পালন কৰি আহিছে। ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰ হৈছে এটা সাংস্কৃতিক উদ্যোগ যʼত একো একোটা নাট্যদলত অভিনেতা অভিনেত্ৰীৰ পৰা আদি কৰি কলা-কুশলীলৈকে জড়িত থকা শতাধিক পৰিয়ালে জীৱন নিৰ্বাহ কৰি আহিছে। ইয়াৰোপৰি ই হৈছে সমাজ পৰিবৰ্তন আৰু জনমত গঠনৰ এখন সফল মঞ্চ। ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰৰ জৰিয়তে বিশ্বত ঘটা বিভিন্ন ঘটনা পৰিঘটনা অসমৰ মানুহে নাটকৰ ৰূপত দেখিবলৈ পাইছে,যি সমাজ পৰিবৰ্তনত যথেষ্ট প্ৰভাৱ পেলাইছে। তদুপৰি ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰৰ প্ৰসাৰে কাৰিকৰী কৌশলতাৰ ক্ষেত্ৰতো উন্নতি লাভ কৰিছে। উদাহৰণ স্বৰূপে কহিনুৰ        নাট্যদলে মঞ্চস্থ কৰা 'টাইটানিক' নাটকৰ কথা কʼব পাৰো।                  Photo Courtesy: Telegraph, UB photos

               কʼব পাৰি যে ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰে অসমৰ মঞ্চকলাক উন্নত ৰূপ দি ৰাইজৰ আগত দাঙি ধৰিছে। প্ৰকৃততে আজিৰ তাৰিখত অসমৰ সকলো পৰ্যায়ৰ লোকৰ মাজত অভিনয়ৰ যি আদৰ আৰু জনপ্ৰিয়তা সেইয়া ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰৰে অৱদান। ইয়াৰোপৰি ই অসমত সমাজ সংগঠক হিচাপেও নিজৰ অৱদান আগবঢ়াই আহিছে।


নীলাক্ষি বৰা
প্ৰথম ষান্মাসিক
যোগাযোগ আৰু সাংবাদিকতা বিভাগ
গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়

Transition of the transgender

India had a Transgender Lawyer Satyasri Sharmila, a Transgender Judge Joyita Mondal, a Transgender Police Officer Parithika Yashini, and now Megha Sahoo and Rani Kinnar are bringing in a change by venturing into transport service.

I first heard the term transgender in class 6th. One day when I asked my Hindi Teacher,the meaning of the term. She said that there are three types of sex- male, female and transgender. I get confused that if female gender is for woman, male is for man but who are the transgenders. She looked at me and found it difficult to answer and asked me to leave. I got into deep thinking  about what this term meant and was enlightened by my brother. He not only told me about their characteristics but also how we stereotype them in doing particular kind of work. He very casually told me that these people, often ask for money in the trains, roam here and there and also indulge in unsocial activities. I was made to believe that these were the only work that they were capable of doing. There were a lot unanswered questions in my mind but I decided to let them rest.

Then as time passed I found that the colloquial terms used to describe them like Hizzra and Kinner were used in an abusive manner. Then in the year 2014 October, when  I was in the 10th class, I came across a lot of videos online, read a lot of stories,  and a lot of articles that described their condition in India.

This inquisitiveness led me to speak to a Transgender person Chameli,  who lived in Naraina, New Delhi close to where I lived. While I was asking her about her health and  her lifestyle, it occurred to me that they were victimised and despite her interest in education, they were left out. Even in terms of work, they were exposed or rather offered very limited jobs.

This left me thinking that when we cannot consider them a part of our society or give them equal rights, why should we expect them to live their lives otherwise. It is not easy to face the world when you are constantly being looked down upon for your sexuality. Almost every other transgender person has to face the abusive behavior in the society they live in. To make their lives better and to make a mark with this identity, they have to take the tough path.

And since then, I have been reading about them, knowing about them and want to know more and want to tell people that they are one of us.

The Democratic Youth Federation of India (DYFI), the youth wing of the CPM, has inducted nine members of the transgender community into the organisation as part of its efforts to bring the marginalised section into mainstream politics and universities across India have created options for higher education of transgender people. Time we change our perception and realise that inclusiveness is the door to development of all.

Lina Sharma

Ist Semester
Department of Communication and Journalism

Holi at Barpeta Satra

"Festivals are great because you get to just walk around the corner and see a new band that you've heard but not had the chance to check out", to this thought I would like to add my own experience of travelling to Barpeta Satra at the time of Holi at middle of March last year which was the most wonderful memory for me.

 Holi is the most colourful festival which is celebrated by the people of India but I have seen at Barpeta Satra, of Assam,  Doul Mahotsav  which is the local name of Holi celebration there, is something different and special.  In Barpeta the Doul festival is celebrated for 3 to 5 days. The 3-day Doul is called “Burha Doul” and four or five days Doul is called “Deka Doul”. Burha Doul falls in the Assamese month of ‘Chaitra purnima’ (2nd half of march- full moon) and Deka Doul falls in the Assamese month of ‘Fagun Purnima’ (1st half of march – full moon). All 3 to 5 day festivals basically celebrate the wedding ceremony of Sri Krishna and Rukmini. The first day is called Gandha.

 It’s just like the engagement ceremony or Jaimala reception of the traditional marriage ceremony. In the day time, the idol of Koila baba (Sri Krishna’s local name) and Rukmini is brought out from the prayer hall (manikut). They are made to wear new clothes and ornaments, just like an engagement ceremony. After that Koilababa and Rukmini are brought near Meji (Meji is bonfire, same as the Holika dahan of North India) and after alighting the meji, Koilababa takes seven rounds around it.  People believe that, that the winters are on their way out. Atachbaji (Fireworks) or Phanuch (flying lanten) are the main attractions of Gandha. All fire crakers are locally made and have a huge demand across the country.

Koilababa is then brought to Jagmohan Ghar (a special house) after Meji Puoa and on a sacred moment in the night Koilababa is brought to Doul Ghar in a special walk of seven steps (SaptaThak) while the people of Barpeta sing the holigeets (holi songs) with great enthusiasm – making the scene as perfect as that of a jaimala. The bride and the groom are kept there for the people to come and take blessings from.

The second day is called Bhar Doul which always falls on the full moon day (starting from the first day of the full moon, the celebrations may continue to 2nd or 3rd depend on days of festivals). These days are celebrated traditionally and Koilababa and Rukmini remain on the Doul for public blessings.

The last day is called Phakua or Suweri. This is the day for people to play with colour and roam around the town. There is no end of joy for anyone. People of every age and gender celebrate with the same joy and fervour. If you are a tourist and not playing holi, people will not throw a single drop of water to you. Women are treated with utmost respect and no one throws colour on any women if they don’t play holi.

In the evening, Koilababa and Rukmini are brought down from the Doul and taken out in a beautifully designed asana, or you can say dola. People take them for full seven rounds of the Namaghar, like the saat-phere of a hindu marriage. After completion of the seventh round, Koilababa and Rukmini are taken back to their original place in Manikut (inside the prayer hall). After that the Daba (a big drum) beats 108 times and thus ends this famous Doul festival of Barpeta.

It is very difficult to capture all the joy in a single write-up, if you visit you can feel the joy of Holi – a somewhat different festival of India. This was just a brief description about the festival, not a usual journey. Mostly on Holi, one sees Holika-dahan and the colour play, but in Barpeta, you get to see a very thick streak of pure joy with colour.

But the main drawback I found is about the restrictions of  the entry of women at Barpeta Satra . A large board outside the Satra clearly states that according to tradition—women will not enter the Kirtan Ghar and Manikut Griha. Established by Mahapurush Madhav Dev, this satra has traditionally barred the entry of women. Even local women have accepted this predicament.However there is no such rule in many other satras which also promulgate similar ideas and values. Auniaati Satra in Majuli does not restrict the entry of women. In case of Satras, one cannot claim that celibacy of the Mahapurush was a reason for restricting entry of women. In fact Srimanta Shankardeva acknowledged family life.

So, in the end I want to say that it was overall a good experience on 2018, where not only I enjoyed the moment but also came to know about the rule that is followed from a long time in different Satras.

Manisha Swargiary

1^st semester,

Department of  Community and Journalism

অসমীয়া গ্ৰাম্য জীৱন,অতীত আৰু বৰ্তমান

এটা আলিবাটৰ দুয়োকাষে একোখন চোতালসহ কেঁচাঘৰৰ লানি;দুখন ঘৰৰ মাজত ঢকুৱাৰ বেৰ,চাপৰকৈ দি থোৱা জেওৰা,চোতালে চোতালে গোটেইখন গাওঁ ইমূৰৰ পৰা সিমূৰ কৰিব পৰাকৈ থকা বাট,এটা নামঘৰ।এখন অসমীয়া গাওঁ বুলি ক'লে আমাৰ মনলৈ এইয়াই আহে।চোতালে চোতালে হাই গুদু,ছেংগুটি,বৰটেঙাৰ ফুটবল খেলি থকা কণ কণ ল'ৰা-ছোৱালী,গৰম দিনত গছৰ তলত বাঁহৰ ছাংত বহি থকা ডেকা ল'ৰা অথবা বয়োবৃদ্ধ লোক,এজাক ডেকা-ডেকেৰীৰে গিজগিজাই থকা এটা যুৱ সংঘ;পুৰণি অসমীয়া গাওঁ এখনৰ সহজলভ্য দৃশ্য।

সৰুতে আমিও গৰমৰ দিনত আম-কঠাঁল বিচাৰি এৰাবাৰীয়ে এৰাবাৰীয়ে পিতপিতাই ফুৰিছিলো।আহিনমহীয়া জোনটো আগত লৈ গধূলি গাঁৱৰ বাটেৰে খোজ কঢ়াৰ আমেজেই আছিল সুকীয়া‌।বাৰিষা ভেঁটফুলেৰে ভৰি পৰা পথাৰখনত কেতিয়াবা নাঁৱেৰে,কেতিয়াবা এবুকু পানীত নামি আমি ভেটগুটি ছিঙিছিলো।আমাৰ সপোনৰ সেই গাওঁ খনত সৰলতা আছিল,বুকু ভৰাই উশাহ ল'ব পৰাকৈ মুক্ত বতাহ আছিল।তাৰোপৰি অতীতৰ অসমীয়া গাওঁবোৰ আছিল স্বয়ং‌সম্পূৰ্ণ।কবিয়ে কোৱাৰ দৰেই "গোহালিত গৰু,পুখুৰীত মাছ,বাৰীত তামোল পাণ"ইত্যাদিৰে গাওঁসমূহ ভৰি আছিল।গাঁৱৰ যুৱচামো আছিল সকলোতে আগৰণুৱা।পুথিভঁৰালৰ পৰা আৰম্ভ কৰি নাটঘৰলৈকে গাঁৱত সকলো আছিল।টেলিভিছন নথকাৰ বাবেই হয়তু তেতিয়া কিতাপেই আছিল ল'ৰা-ছোৱালীৰ একমাত্ৰ সংগী।বৰসবাহ-ভাওঁনাত সৰু সৰু ল'ৰা-ছোৱালীবোৰৰ সবাহ ভঙাৰ লগে লগে থকা প্ৰথম কামটো আছিল ঘৰৰ পৰা ঢাৰি-পাটী নি নামঘৰত পাৰি নিজৰ নিজৰ বহাৰ এলেকা সুনিশ্চিত কৰা।কি সৰল আছিল সেই সময়।মহিলা সকলো আছিল অৰ্থনৈতিকভাৱে স্বাৱলম্বী।টাকুৰীত সূটা কাটি কাপোৰ বোৱাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি চৰু চম্ভলালৈকে সকলোতে মহিলাসকল পাৰদৰ্শী আছিল।

       বৰ্তমানৰ এখন গাঁৱৰ লগত অতীতৰ গাওঁসমূহ তুলনা কৰিলে ভাব হয় অতি খৰতকীয়াকৈ কম দিনৰ ভিতৰতে গাওঁসমূহলৈ যথেষ্ট পৰিৱৰ্তন আহিল।আজিৰ গাঁৱত যুৱশক্তিৰ অভাৱ।অৰ্থনৈতিক অচলাৱস্থাৰ বাবেই ডেকাসকল গাওঁ এৰি চহৰমুখী হৈছে অথবা বৰ্হিৰাজ্যলৈ প্ৰবৰ্জন কৰিছে।শৈক্ষিক পৰিৱেশো ক্ৰমে বিনষ্ট ঘটিছে যেন ভাব হয়।আজি আৰু গাঁৱৰ ৰাষ্টাত বৰটেঙাৰ ফুটবল ভৰিৰে থেলি ফুৰা শিশুক দেখা পোৱা নাযায়।সকলো ব্যষ্ট হৈ থাকে নিজ পছন্দৰ এখন কাৰ্টুন অথবা ছিৰিয়েল চোৱাত।তাতোকৈ ভয়াবহ কথাটো হ'ল গাৱঁৰ পুৰুষসকল নিচাৰ কবলত বৰ বেয়াকৈ পৰিছে।বিশেষকৈ স্থানীয় সস্তীয়া নিচাযুক্ত দ্ৰব্যৰ ঘাটিও আজি গাৱঁত য'তে ত'তে।যুৱচামক বিভ্ৰান্ত কৰি গাৱঁত এক অস্থিৰ পৰিৱেশৰ সৃষ্টি কৰাত এইসমূহৰে অৰিহণা সকলোতকৈ বেছি।যদিও পূৰ্বৰ পৰাই গাওঁ সমূহত এনে দ্ৰব্যৰ প্ৰচলন আছিল ই ক্ৰমাৎ বৃদ্ধি পাইছে। আধুনিকতাৰ প্ৰলেপেও সলনি কৰিছে গাৱঁৰ ছবি।যদিও পৰিৱৰ্তনেই জীৱনৰ একমাত্ৰ ধ্ৰুৱক তথাপিও আমি আশা কৰো গাওঁ এখনে নিজৰ স্বকীয়তা নেহেৰুৱাওক‌।এক সোণালী অতীত,সম্ভাৱনাময় বৰ্তমান আৰু সুন্দৰ ভৱিষ্যতৰ স্বপ্নৰে অসমৰ গাওঁসমূহ জিলিকি থাকক আৰু গ্ৰাম্য জীৱনো হৈ থাকক আগৰ দৰেই সৰল আৰু স্বয়ংসম্পূৰ্ণ।

ভূপালী তামুলী

যোগাযোগ আৰু সা‌ংবাদিকতা বিভাগ,গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়

Denouncing the Plastic way of life

So if asked what are the things that you can’t live without , you would probably say things like food , sleep, mobile, internet and also plastic. Yes plastic!. Plastic has become a very important part of our life ,we can’t imagine a single day without plastic. Starting from our toothbrush bristles to huge machines used in industries is made of plastic in some way or the other. Scientifically plastic is a organic compound that is malleable and can be molded in any shape but if we speak generally plastic is something which is inevitable and erasing the use of plastic and it’s product from our lives will change our lifestyles dramatically. Use of plastic has increased drastically since 1960s .

Plastic has replaced use of wood , stone, horn, leather , metal , ceramics etc because of its’ low cost, ease of manufacturing, versatility, imperviousness to water. Invention of plastic was a boon to mankind but its’ over usage  has changed the scenario. Plastic indeed was a super invention but as we know everything has a drawback – plastic do not decompose easily it takes 500-1000 years for decomposition. While signing the agreement this year to the host UN-led World Environment Day India’s Environmental Minister Harsh Vardhan declared “It is the beginning of the end of plastic menace” but the statement seems quite contradicting after seeing the September 2017 report of Central Pollution Control Board (CPCB) which collected data from 60 major cities and said that the country produces about 25,940 tonnes of plastic waste a day out of which 43 percent are packaging waste. In Indian consumes 11kg plastic a day and a American 109kg per day.

But with every problem comes with a solution so this problem thus has its’ solution. Now a days new kind of plastics are being made which are biodegradable on being exposed to sunlight- UV radiation or water dampness. But the main step towards reduction of plastic is by reducing its’ use. If every individual in this country starts keeping a check in his/her daily plastic use. Because the increasing plastic waste is very hazardous to our environment  it affects various organism and also hampers the food chains. Injestion of certain harmful plastic can cause serious diseases and also can promote mutation in a organism. Hence , use of plastic must be reduced and also recycling of plastic must be done , damping of plastic waste must done carefully.

Plastic came to us as a blessing so people do not let this blessing turn into a bane !

Palakshi Devi

1st Semester
Department of Communication and Journalism
Gauhati University

Journey to the land of smiles - Sawadee kha Thailand!

The year 2019 has been very kind to me. From meeting new people to travelling to places. I have many memories to cherish at the end of the year and for a lifetime. This year itself I undertook admission at Gauhati University and I was very lucky to travel to a lot of places and this includes my most memorable trip to the land of smiles - the beautiful Thailand. The journey began on 10th October 2019 from Lokpriya Gopinath Bordoloi International Airport. I along with my two sisters,my brother in law and two little nephew and niece, boarded the flight at around 1 am on the 10th of Oct 2019. We travelled by Nok air - the newly introduced direct flight from Guwahati to bangkok. It was a 2hr 50min journey. We reached Don Mueang International Airport Bangkok at around 6 am (Thailand timezone). At around 10 am we reached our hotel. We checked in our room got freshened up, had some hot breakfast and than took a quick nap as all of us were a bit sleepy.

 At around noon we took our lunch at a nearby restaurant and went to the Ocean world at Siam Paragon mall. We were flabbergasted to witness 30000 rare and beautiful marine creatures  such as striped frogfish, garden eel, gigantic spider crabs, batfish, otters, sea horse to name a few, in front of our eyes. The other things that amazed us was the gigantic aquarium which is one of the largest aquarium in the world and the underwater tunnel. It was educational as well as memorable experience. The next day we went to the very famous safari world of Bangkok. It was a half day tour. We boarded the tour bus early in the morning. There we encountered many species of birds and animals from Asia to Africa and few other regions. The way through the park allowed us to observe the natural behavior and act of consuming food of wild animals like tiger lion etc. Inside the park we got the chance to watch many beautiful shows like elephant show,orangutan show,spy world dolphin show. We walked around the safari park to see the animals and birds. Feeding the birds was a must do experience for all of us including the kids. We even touched the giraffes with our barehand. Than we had our thai buffet lunch at a restaurant which was inside the safari world. Overall we had a very good experience at safari world.

 The very next day we decided to go the Floating market and few local sightseeing like the temples etc. So according to our plan we booked a cab and set out for the days agenda. First we went to the floating market which was a rare sight because we do not see anything of that sort here in India. There are small shops selling snacks souvenirs neatly lined up along the canal and there are boats that took us through the canal and shops on both the sides. After that we went to see the train market where there are shops on the rail line and when a train passes by they pack the shops and it leaves opens again. Third we went to a very beautifully architectural temple called Wat Pho and in Thai language wat means temple. And since we all were a little exhausted with the travelling didn't see much and called it a day. The next day we checked out from the hotel (and went for shopping at the Chatuchak market which is a must do thing when in Bangkok) and headed to our next destination Pattaya as per our schedule. The road to Pattaya was very good with well maintained roads and high rise buildings.

 We reached Pattaya at around 4 pm on the 13th of October. That day after checking in at the hotel we took a quick nap as usual we went to a beach which was less than half a kilometre from our hotel. We sat at the beach relaxed for a while and returned back to the hotel. On 14th of October i.e. next day we went to Jomtien beach on a pick up van it is a kind of vehicle which are called Baht Bus in Thailand. The beach was very huge and it was very beautiful with crystal clear water. There we spent some time in the beach playing in the water. The next day we went to coral island by speed boats which was a long journey from Pattaya.

 It was a full day tour which was very happening and full of adventure as we did many water sports and other fun activities like para sailing, underwater sea walk, banana boat, snorkeling etc. It was a lifetime experience. And on 16th October i.e the last day at Pattaya (Bangkok) we wrapped our trip at Sriracha tiger park where we saw many tigers as well as tiger show elephant show and a unforgettable thing we did and which we could not miss in Thailand was a photo with a real tiger (the thought of which is giving me goosebumps right now). There we had a chance to get clicked photos with the tiger. And at around 4 pm we started for the airport. Our flight was at 11.30pm we reached Guwahati at  12.40 am (IST). And thus our trip came to an end. It was a fantastic experience and we are looking forward to many more trips like this whenever we get an opportunity.

Mayurie Dutta

Ist Semester

Department of Communication and Journalism

Gauhati University

Menstrual hygiene – Breaking the Taboo

I often find it strange that whenever a women walks up to a pharmacy and enquires for a sanitary pad, the shopkeeper smuggles her the kit in a black polythene or wraps up in a paper in the most indiscreet manner. The lady also confirms to this idea and disappears with her napkins as if she had just committed a taboo. Women find buying sanitary napkins an awkward, out of place or a giggle inducing event. But there are many cultures which view menstruation as an initiation into womanhood, where a girl gets to be honoured by a coming-of-age ritual and nothing is considered a taboo.

Menstruation is the most natural, biological process of a women’s life. In our culture, society continues to categorize it as unholy. It’s quite confusing being a girl that at the very first stage it’s been celebrated but later it became an embarrassing issue occurring every month.

The period shame struggle is real; a girl cannot ask her mother regarding menstruation in front of her father or brother. The same time when men buy a packet of cigarette it’s been sold openly without any hesitation. When a shopkeeper was asked why he uses black polythene or newspaper for wrapping sanitary pads he replied character of a girl should always be covered.

Girls are unable to talk about serious infections related to menstruation and at the end have to suffer alone. If an injured person on the streets asks for help, people may overlook that but no one fails to notice the stains on a girl’s skirt. In fact to get their clothes stained with period blood is considered shameful. It’s high time for people to be aware of menstrual education and  avid referring it as a taboo subject. One should be able to feel free to talk about menstruation.

Many celebrities, including Lena Dunham, Emily Ratajikowski, Meghan Markle and many more have spoken out against menstrual stigma and opened up their own experience period shaming to shed any shame. The film Padman was an eye opener for the people of India on menstrual hygiene and this should also open doors for discussion where menstruation should not be considered a taboo subject or a sign of weakness. Men should also support menstruation by discussing matters of menstrual hygiene with their daughters and sisters. Let the revolution usher in and change the scenario which has been dominating women since ages.

By Julie kakoty

1st Semester

Department of Communication and Journalism

Gauhati University

Finding neverland: Soujourn to Ilam

"Go at least once a year,to a place you've never been before"

                                                            -Dalai Lama

This saying by Dalai Lama takes me to nowhere but to a sphere of unexpressed musings that I undertook as a person who travels less for a purpose but a chance that is not to be missed in terms of travelling. The idea of travelling gives me hopes of renewal and a sense of healing which of course is a matter with many, yet there still remains a lot that is to be discovered by me alone. And here I start with a journey I undertook not across seas but far enough to take me away from the then state of my mind. It was the year 2016,I was just done with my finals(class 12),and luckily or by a chance I got this beautiful opportunity to go for a vacation.

So,this place I was to visit was a tourist destination called Kanyam in Ilam district of Nepal specifically known for it's lush tea gardens and picnic spots. It is known as the queen of the eastern Nepal due to it's mesmerizing beauty and is one of the top destinations for travellers around the world.

                                               I alongwith my mother and siblings started our journey on 26th July 2016 on a Night Super at around 3 P.M from the centre counter at Orang(,Assam,India) that took us to Siliguri(West Bengal) ,where we reached by 5AM in the morning. From Siliguri we booked another vehicle personally that took us to Panitanki within 40 minutes from the point we started. Panitanki to Dhulabari,Nepal via Mechinagar took us another half an hour where finally we aborted. As we had relatives at Dhulabari, Nepal, we spent the night there and finally the next morning we were all ready with energy and enthusiasm for a journey of 3 hours jouney to Kanyam,IIam(our destination).

                                                 As we started off from Dhulabari , the temperature plummeted by several notches and a cool breeze blew and touched us. The scorching heat of July in Assam probably was a far thought now with what we were experiencing on our way. In my previous trips to Darjeeling and Shillong we had encountered a similar experience.  The reason I found Ilam to be more enchanting was that it was unexplored and untouched by many.We booked a lodge there, where we kept our belongings and went out for a walk after the evening tea. We came across the local hospital, tea gardens, shops, Central jail and the famous Stone hill that gave us the view of the whole city that glittered like dew drops in the early hours of a day. Our second day involved  a trip to Kanyam(the most interesting part)amongst the beauty of heavenly tea gardens, chilling climate, pine trees, horse-riding and much more. The place not just had beauty but was also rich with culture. In such an affordable expense the warmth it offered has led to a sizeable tourist inflow in the region. The dinner in IIam was another unique experience,we were served with dishes mostly varieties of spinach ,vegetable soup and pulses instead of non-veg dishes, but t was sumptuous as any other expensive platter. The population there is almost 2.5 lakhs most of whom were working people. The one thing I noticed about the people of that place was that people  were mostly busy, which explains why Nepal is one of the highest tax paying countries of the world.

                  We returned back the third day since we had to visit one of most the famous temple of Nepal 'Pathivara' .The journey to this place was one of the most exciting journeys which would forever be stched in the beautiful memories of my mind.

By Bishakha Bharadwaj

Ist Sem, Communication and Journalism

Gauhati University