অসমৰ লোকসংগীত: অসমীয়া সংস্কৃতিৰ আত্মা

অসমীয়া সংস্কৃতিৰ আত্মা হৈছে ইয়াৰ লোকসংগীত। লোকসংগীত অসমৰ জনজীৱন, কৃষি, আৰু প্ৰকৃতিৰ সৈতে গভীৰভাৱে জড়িত এক অবিচ্ছেদ্য অংগ। ইয়াৰ সুৰ আৰু শব্দত গাঁও-ভূঁইৰ সৰলতা, নদী-পথাৰৰ প্ৰাণ আৰু জনসাধাৰণৰ আবেগৰ প্ৰতিফলন দেখা যায়। অসমীয়া লোকসংগীতে যুগ যুগ ধৰি লোককথা, আচাৰ-নীতি, ধৰ্মীয় বিশ্বাস আৰু সৰল প্ৰেমৰ কাহিনী বহন কৰি আহিছে। ই কেৱল গীত নহয়, ই হৈছে অসমীয়া জাতিৰ পৰিচয় আৰু ইতিহাসৰ মৌখিক দলিল। এই প্ৰবন্ধটোত আমি অসমৰ এই সুসমৃদ্ধ লোকসংগীতৰ কেইটামান মুখ্য ধাৰা আৰু ইয়াৰ সাংস্কৃতিক গুৰুত্বৰ বিষয়ে আলোচনা কৰিম।

https://share.google/FXm1kCSwL4lH6nCzU

অসমীয়া লোকসংগীতৰ আটাইতকৈ জনপ্ৰিয় আৰু উজ্জ্বল ধাৰাটো হৈছে বিহু গীত। অসমীয়াৰ প্ৰাণৰ উৎসৱ বিহুৰ লগত ইয়াৰ সম্পৰ্ক অতি ওতপ্ৰোত। বিহু গীতে প্ৰধানকৈ ডেকা-গাভৰুৰ প্ৰেম, প্ৰকৃতিৰ সৌন্দৰ্য, আৰু জীৱনৰ আনন্দক প্ৰকাশ কৰে। এই গীতবোৰত ব্যৱহৃত হোৱা ঢোল, পেঁপা, গগনা, বাঁহী, আৰু টকা আদি বাদ্যযন্ত্ৰৰ সুৰে এক উল্লাসৰ সৃষ্টি কৰে। এই গীতসমূহে ব'হাগ, কাতি আৰু মাঘ বিহুৰ সময়ত অসমীয়া সমাজত একতা আৰু উলাহৰ ভাব সৃষ্টি কৰে। বিহু গীতৰ কথা আৰু সুৰত জীৱনৰ গতিশীলতা আৰু আশাৰ বাৰ্তা থাকে, যাৰ বাবে ই আজিও অসমীয়া সমাজত সৰ্বাধিক আদৃত।বিহু গীতৰ উপৰিও অসমত কেইবাটাও গুৰুত্বপূৰ্ণ লোকসংগীতৰ ধাৰা আছে। ইয়াৰ ভিতৰত ঐনিতম বা নাঙেলী গীত উল্লেখনীয়, যিবোৰ ঘাইকৈ নাৰীসকলে আচাৰ-নীতি আৰু মাংগলিক কাৰ্যত গায়। এই গীতসমূহত মাতৃৰ মৰম, প্ৰকৃতিৰ বন্দনা, আৰু সাধাৰণ জীৱনৰ সুখ-দুখৰ প্ৰকাশ ঘটে। আনহাতে, মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ দ্বাৰা প্ৰচাৰিত ধৰ্মীয় পৰম্পৰাৰ ফলস্বৰূপে নাম-প্ৰসংগ বা দিহানামৰ সৃষ্টি হৈছে, যি ভক্তি আৰু আধ্যাত্মিকতাক প্ৰকাশ কৰে আৰু ইয়াৰ জৰিয়তে সমূহীয়া প্ৰাৰ্থনাৰ পৰিৱেশ গঢ়ি তোলে। 

ইয়াৰোপৰি, গোৱালপৰীয়া লোকগীতৰ সুকীয়া বৈশিষ্ট্য আছে, য'ত সাধাৰণতে দৈনন্দিন জীৱনৰ দুখ-সুখ আৰু ব্যংগাত্মক কাহিনীক সুৰীয়া ৰূপত পৰিৱেশন কৰা হয়। এই বিভিন্নতাই অসমীয়া লোকসংগীতক এক সুকীয়া বৈচিত্ৰ্য প্ৰদান কৰিছে।অসমৰ লোকসংগীতৰ প্ৰাণ হৈছে ইয়াৰ থলুৱা বাদ্যযন্ত্ৰসমূহ। ঢোল, পেঁপা, গগনা, বাঁহী, টকা, খোল, আৰু তাল আদি প্ৰতিটো বাদ্যযন্ত্ৰৰে নিজা নিজা বৈশিষ্ট্য আৰু সুকীয়া শব্দ আছে। এইবোৰ প্ৰায়ে সাধাৰণ বস্তুৰে তৈয়াৰ কৰা হয়, যেনে ম'হৰ শিঙৰ পেঁপা আৰু বাঁহৰ গগনা, যিয়ে এই সংগীতক প্ৰকৃতিৰ সৈতে অধিক সংযুক্ত কৰে। লোকসংগীতৰ গুৰুত্ব কেৱল মনোৰঞ্জনতে সীমাবদ্ধ নহয়। ই সমাজৰ ইতিহাস, পৰম্পৰা আৰু লোককথাৰ মৌখিক দলিল হিচাপে কাম কৰে। এই গীতসমূহে বিভিন্ন জনগোষ্ঠীৰ মাজত আদান-প্ৰদানৰ সৃষ্টি কৰি এক সমন্বয়ৰ সেঁতু গঢ়ি তোলে আৰু নতুন প্ৰজন্মক নিজৰ মূল আৰু পৰিচয়ৰ সৈতে সংযোগ কৰি ৰখাত সহায় কৰে।সেয়ে ক'ব পাৰি যে অসমৰ লোকসংগীত এক বিশাল আৰু অমূল্য সাংস্কৃতিক সম্পদ। ইয়াৰ বিহু গীতৰ উদ্দামতাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ঐনিতমৰ মাংগলিক সুৰলৈকে প্ৰতিটো ধাৰাই অসমীয়া জীৱনৰ প্ৰতিচ্ছবি দাঙি ধৰে। যদিও আধুনিক সংস্কৃতিৰ প্ৰভাৱত আৰু নতুন প্ৰজন্মৰ আগ্ৰহৰ অভাৱত এই ধাৰা কিছু দুৰ্বল হৈছে, তথাপিও বৰ্তমান ইয়াৰ সংৰক্ষণ আৰু প্ৰচাৰৰ বাবে চৰকাৰী আৰু ব্যক্তিগত পৰ্যায়ত বিভিন্ন প্ৰচেষ্টা চলি আছে। এই লোকসংগীতৰ ধাৰা অক্ষুণ্ণ ৰখাৰ প্ৰতিটো প্ৰচেষ্টাই অসমৰ ভৱিষ্যত প্ৰজন্মৰ বাবে এক গৌৰৱময় সাংস্কৃতিক ঐতিহ্য সুৰক্ষিত কৰিব।

ৰিচিকা লিগিৰা

গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়