Sunday, 22 December 2024

বড়ো সাহিত্যলৈ মিছনেৰীসকলৰ অৱদান



অসমৰ বড়ো লোকসকলৰ মাজত খ্ৰীষ্টিয়ান মিছনেৰীসকলে ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ মাজেৰে শৈক্ষিক,ভাষিক তথা সাংস্কৃতিক আদি দিশত বিভিন্ন অৱদান আগবঢ়াই গৈছে।মৌখিক পৰম্পৰাগত বড়ো ভাষা সাহিত্যক মিছনেৰীসকলে পোনপ্ৰথমে লিখিত ৰূপ প্ৰদান কৰে।মিছনেৰীসকলে বড়ো ভাষাৰ ব্যাকৰণ ৰচনা অভিধান প্ৰণয়ন আৰু বড়ো সমাজত প্ৰচলিত লোকসাহিত্যৰ সংগ্ৰহ তথা প্ৰকাশৰ যোগেদি বড়ো ভাষাক লিখিত ৰূপত প্ৰতিষ্ঠা কৰে।বড়ো ভাষাৰ প্ৰথমখন ব্যাকৰণ হ'ল ৰেভাৰেণ্ড চিডনি এণ্ডেলৰ "এন আউটলাইন গ্ৰামাৰ অৱ কছাৰী লেংগুৱেজ"। এই ব্যাকৰণখনৰ যোগেদিয়েই বড়ো ভাষাই লিখিত ৰূপ লাভ কৰে।বড়ো সাহিত্যৰ সংগ্ৰহ তথা প্ৰকাশৰ বাবে আগবাঢ়ি অহা প্ৰথমগৰাকী খ্ৰীষ্টিয়ান মিছনেৰী হ'ল জে বি এণ্ডাৰছন।বড়ো লোকসাহিত্যলৈ খ্ৰীষ্টিয়ান মিছনেৰীসকলে আগবঢ়োৱা আন এটা লেখত লবলগীয়া অৱদান হ'ল ৰেভাৰেণ্ড চিডনি এণ্ডেলৰ ১৯১১ চনত প্ৰকাশ হোৱা "দ্য কছাৰী"।ঐতিহাস দিশৰ পৰা তেওঁৰ এই গ্ৰন্থখনৰ বিশেষ মূল্য আছে কাৰণ গ্ৰন্থখনৰ মূল বিষয়বস্তু হৈছে বড়ো জাতিৰ ইতিহাস। ইয়াৰ লগতে খ্ৰীষ্টিয়ান মিছনেৰীসকলৰ প্ৰচেষ্টাত প্ৰথমখন পঢ়াশালীয় "কছাৰী ৰিডাৰ" বড়ো ভাষাত প্ৰণয়ন হয়।এনেদৰেই বড়ো লোকসাহিত্যলৈ খ্ৰীষ্টিয়ান মিছনেৰীসকলে এক মূল অৱদান আগবঢ়াই গৈছে।



দ্ৰিতীপ বৰ্মন 

তৃতীয় ষান্মাসিক

যোগাযোগ আৰু সাংবাদিকতা বিভাগ

ভূটানত এভূমুকি



ভ্ৰমণে আমাক আনন্দ দিয়ে। অৱশ্যে মানুহৰ মনৰ অৱসাদ দূৰ কৰি নতুন উৎসাহ উদ্দীপনাৰে সজাই পৰাই তোলাৰ সমান্তৰালভাৱে ভ্ৰমণে মানুহৰ জ্ঞান আৰু অভিজ্ঞতাৰ ভঁৰালটোৱো বৰকৈ সমৃদ্ধ কৰে। কথাতে কয়, পঢ়ি শিকাতকৈ দেখি শিকাতো শ্ৰেয় আৰু উজু। নিজচকুৰে দেখি অথবা বাস্তৱ অভিজ্ঞতা লগত লৈ কামত আগবাঢ়িলে তাৰ স্মৃতি হেনো চিৰদিনলৈ থাকি যায়। সেই আপাহতে ব্যস্ত জীৱনৰ মাজতে অকণমান সুৰুঙা উলিয়াই লগৰ কেইজনীমানৰ সৈতে আমিও কৰবালৈ যাওঁ বুলি মন বান্ধিলোঁ। উদ্দেশ্য- বিদেশ ভ্ৰমণ। ক'তনো যাম, ক'ত থাকিম, কি খাম সকলো পৰিকল্পনা সামৰি আমি আমাৰ ভ্ৰমণৰ কাৰ্য্যসূচী আৰম্ভ কৰিলোঁ এইবাৰ দূর্গা পূজাৰ বন্ধতেই। মনে মিলা বন্ধু, তাতে আকৌ নতুন ঠাই এখন চোৱাৰ-দেখাৰ আনন্দ!  সেই স্ফূৰ্তিক ধৰি ৰাখি যোৱা ৩০ অক্টোবৰ তাৰিখে আমি , মানে মই আৰু বান্ধৱী কৰিমা, নীলা, ভাৰ্জিনা আৰু জানমণি জালুকবাৰীৰ পৰা প্ৰথমে ৰঙিয়া আৰু তাৰ পিছত তামুলপুৰৰ কৰিমাহঁতৰ ঘৰলৈ ৰাওনা হলোঁ। নতুন ঠাই নতুন মানুহ ।গাড়ীৰ পৰা নামিয়ে আমি পোনতে কৰিমাহঁতৰ ঘৰলৈ বুলি খোজ ললোঁ। কৰিমাহঁতৰ গাওঁখনৰ প্ৰায় ভাগ মানুহেই বড়ো সম্প্ৰদায়ৰ । প্ৰথমে আমি গৈয়ে গা পা ধুই বহুত আদৰৰে   খুড়ীয়ে বনাই ৰখা ভাত সাঁজ খাবলৈ গলোঁ। ভাতৰ পাতত বহি দেখিলোঁ নানা তৰহৰ বড়ো সম্প্ৰদায়ৰ খাদ্য সম্ভাৰ। ৰাতিটো তাতে কটাই পিছদিনা আমি যাবলৈ ওলালো ভূটানলৈ বুলি।



প্ৰায় ১০/১১ বজা মানত আমি তামুলপুৰ ভূটানৰ সীমাত উপস্থিত হৈছিলোঁ। অসম পাৰ হৈ ভূটানৰ সীমাত ভৰি দিয়াৰ লগে লগে আপ্লুত হৈ পৰিছিলো ভূটানৰ প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্য্যত। ধুনীয়া চাফ-চিকুন ৰাস্তাটোৰে আগবাঢ়ি গৈ থাকোঁতে হঠাৎ চকুত পৰিল ভূটানৰ এটা বৌদ্ধ মঠ । লগে লগে গাড়ীৰ  পৰা নামি লৰাধপৰাকৈ নামি গলোঁ। তাত অলপ সময় কটাই আমি আকৌ আগবাঢ়ি গলোঁ ভুটানৰ একা বেঁকা বাটেৰে। ধুনীয়া ভূটানখনক গাড়ীৰ খিৰিকিৰে চাই চাই ইমানেই ভাল লাগিছিল যে নোকোৱাকৈ থাকিব নোৱাৰি। মাজে সৰু সৰু লৰা ছোৱালীবোৰ স্কুলৰ পৰা উভতি আহি থকা দেখি আটাইতকৈ ভাল লাগিল সিহঁতৰ স্কুল পোছাকযোৰ। ইমান ধুনীয়া পৰিপাতিকৈ পিন্ধি যোৱা সৰু সৰু লৰা ছোৱালীবোৰে ভূটানৰ সেই একা বেঁকা চাফ চিকুন ৰাস্তাটো যেন বেছি মোহনীয় কৰি তুলিছিল । ভূটানৰ সকলোতকৈ ভাল লগা আৰু এটা কাৰণ আছিল তাত বসবাস কৰা মানুহৰ সংখ্যা বহুত কম। পাহাৰৰ মাজে মাজে অৱস্থিত এটা দুটা ঘৰ দুখন এখন দোকান আৰু ধুনীয়া ধুনীয়া দলং বোৰ পাৰ পাৰ হৈ হৈ গৈ থাকোঁতে কেতিয়ানো দিনটো গুচি গল গমেই নাপালোঁ।

 এনেকে গোটেই দিনটো ভূটানৰ আশে পাশে ঘূৰি ফুৰি পেট পূজাৰ কৰাৰ মানসেৰে খাবলৈ গৈছলো। ভুটানৰ এটা ধুনীয়া পৰম্পৰাগত খাদ্য থূপকা খাই ঘৰলৈ বুলি ওভটিলোঁ। সচাকৈয়ে এই ভ্ৰমণে আমাক আপ্লুত কৰিলে, ভূটান দেশৰ সমাজ - সংস্কৃতিৰ বিষয়েও আমি এটা আভাষ পালোঁ।


 যুগস্মিতা দাস 

তৃতীয় সান্মষিক , যোগাযোগ আৰু সাংবাদিকতা বিভাগ ।

অত্যাধুনিকতাই ৰাখিবগৈ নে ৰাস আৰু ভাওনাৰ স্বকীয়তা?




শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ অনবদ্য সৃষ্টি ৰাস আৰু ভাওনা। অতীজৰে পৰা অসমৰ ভিন্ন প্ৰান্তত অসমীয়াৰ‌ আৱেগ সঞ্চাৰিত হৈ ৰাস আৰু ভাওনা উৎযাপিত হৈ আহিছে। ভাওনা আৰু ৰাস, দুয়োটি সাংস্কৃতিক তথা আধ্যাত্মিক কঠিয়াতলীত অসমীয়াৰ কৃষ্টি আৰু ভক্তিৰ বিৰাজমান হৈ আছে। শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ চিহ্নযাত্ৰাৰে আৰম্ভ হৈ পত্নী প্ৰসাদ, কালীয় দমন, কেলিগোপাল, ৰুক্মিণী হৰণ, পাৰিজাত হৰণ, ৰাম বিজয়, এই মহান নাট কেইখনৰ সৃষ্টিৰেই ভাওনাৰ ধাৰা আৰম্ভ হোৱা বুলি প্ৰৱাদ আছে। এটা সময় আছিল, জেঠ- আহাৰ মাহত প্ৰতিখন অসমীয়া গাঁৱৰ নামঘৰত বৰসৱাহ অনুষ্ঠিত কৰি, ৰাইজে সন্ধিয়ালৈ এভাগি ভাওনা প্ৰদৰ্শন কৰে। ই আছিল এক পৰম্পৰা। গাঁৱৰ বুঢ়া -মেথা সকলো মিলি সূত্ৰধাৰৰ পৰা আৰম্ভ কৰি সমূহ চৰিত্ৰৰ অভিনয় এমাহ যোৰা আখৰাৰ অন্তত সাৱলীল ভাৱে প্ৰদৰ্শন কৰি নিজৰ সৃষ্টিশীলতা আৰু আধ্যাত্মিকতাক সুন্দৰকৈ প্ৰদৰ্শন কৰে। সময় সলনি হোৱাৰ লগে লগেই কিন্তু ভাও নাৰ এই পৰম্পৰাগত চৰিত্ৰ নোহোৱা হোৱাৰ উপক্ৰম হৈছে। আজিৰ ভাওনাৰ অতি বৃত্তিমুখী চৰিত্ৰ‌ই ভাওনাৰ যেন আধ্যাত্মিকতাকো ম্লান পেলাইছে। বাণিজ্যিকতাৰ কঢ়াল গ্ৰাসত পৰি আধুনিককতাৰ নামত ভাওনাত যি ৰহণ সানিবলৈ চেষ্টা কৰা হৈছে সম্পূৰ্ণ গ্ৰহণযোগ্য নহয়। আজিৰ ভাওনাত উচ্চ প্ৰাৱল্যৰ চকু চাট মৰা পোহৰে ভাওনাক অপ্ৰিয় ভাৱে ক্লাৱলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিছে। ইয়াৰোপৰি অভিনয়ৰ ক্ষেত্ৰতো অতি বেছি দক্ষতাৰ পৰিচয় দিবলৈ গৈ একাংশ‌ই ভাওনাৰ মৰ্যাদাক ভৰিৰে মোহৰাৰ দৰে অৱস্থাৰ সৃষ্টি কৰিছে। আটাইতকৈ ডাঙৰ কথাটো হ'ল মাইকৰ কাণ তাল মৰা শব্দ‌ই দোহাৰৰ গীত সমূহ, গায়ন বায়নকো অতিৰঞ্জিত ৰূপ প্ৰদান কৰিছে। যি ভাওনা এখনৰ প্ৰতি অতিকে চিন্তনীয়। অতি বেছি প্ৰতিযোগিতামূলক হোৱাৰ বাবেই ভাওনাই নিজৰ স্বকীয়তা এদিন হেৰুৱায় পেলাৱ বুলি আশংকা আহি পৰিছে। 

   
https://dcjgu.blogspot.com/2024/12/blog-post_88.html

 ইফালে, শ্ৰী কৃষ্ণৰ ৰাস মহোৎসৱৰ ক্ষেত্ৰতো একেই আঁওহতীয়া সংস্কৃতিয়ে পোখা মেলিছে যিয়ে ৰাসৰ মান মৰ্যাদাৰ প্ৰতিও প্ৰশ্ন আনি দিছে। ৰাস পূৰ্ণিমাৰ দিনা অনুষ্ঠিত হ'ব লগীয়া ৰাস যেতিয়া সপ্তাহ জুৰি চলে বা কোনো কোনো ঠাইত ৰাসৰ ঐতিহ্য, মহত্বক ভেঙুচালি কৰি মাহ পৰ্যন্ত ৰাস অনুষ্ঠিত কৰে, তেতিয়া হ'লে ৰাসৰ বিষয়ে কি ধাৰণা ভৱিষ্যত প্ৰজন্ম‌ই লাভ কৰিব সেইয়া লক্ষ্যনীয় হ'ব। এইদৰে ৰাস মহোৎসৱ আধুনিকতাৰ কঢ়াল গ্ৰাসত থাকিলে ৰাস বুলিলে কেৱল বাণিজ্য মেলা বুলিহে ভৱিষ্যতলৈ চিনাকী ৰ'ব। গতিকে সময় থাকোঁতেই প্ৰতিজন সচেতন অসমীয়াই ৰাস আৰু ভাওনাৰ স্বকীয়তা ৰক্ষাৰ্থে এঘড়ী যুঁজাৰ পণ ল'ব লাগিব। 

হিমাঞ্চল দত্ত।
যোগাযোগ আৰু সাংবাদিকতা বিভাগ, গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়।

মুখাশিল্প আৰু যুৱপ্ৰজন্মৰ কৰণীয়


      বিভিন্ন জাতি-জনগোষ্ঠীক একত্ৰিত কৰি মহান অসমীয়া জাতিটোৰ পৰিচয় দাঙি ধৰা গুৰু দুজনাৰ সৃষ্টিৰাজিসমূহৰ ভিতৰত এক অপূৰ্ব নিদৰ্শন হ’ল ‘মুখাশিল্প’। ১৫ শতিকাতে ভাওনাৰ অভিনয়ত বিশেষ স্হান পোৱা মুখা অসমৰ পৰম্পৰাগত লোককলা।

       


পৰম্পৰাগতভাৱে চলি অহা এই মুখাশিল্পক জীয়াই ৰখাৰ উদ্দেশ্যে আৰু নৱপ্ৰজন্মৰ মাজত মুখাশিল্পক অধিক জনপ্ৰিয় কৰাৰ বাবে সংগীত নাটক অকাডেমীৰ অধীনত ২০০৩ চনত চামগুৰিত মুখা নিৰ্মাণ কেন্দ্ৰ স্হাপিত হয়। কেন্দ্ৰটোত স্হানীয় লোকৰ ওপৰিও বাহিৰৰ পৰা অহা লোকেও মুখা নিৰ্মাণৰ প্ৰশিক্ষণ গ্ৰহণ কৰি আছে। তাৰোপৰি মুখা নিৰ্মাণ কেন্দ্ৰটো পৰিদৰ্শন কৰাৰ কাৰণে বিভিন্ন দেশৰ পৰ্যটকৰ সমাগম হয়। 

    প্ৰয়াত ৰুদ্ৰকান্ত দেৱ গোস্বামীৰ সুযোগ্য সন্তান শিল্পী পদ্মশ্ৰী বঁটাপ্ৰাপ্ত হেমচন্দ্ৰ গোস্বামীদেৱে কঠোৰ সাধনা আৰু উদ্ভাৱনশীলতাৰে মুখাশিল্পক এক নতুন মাত্ৰা প্ৰদান কৰিছে। তেখেতৰ হাতৰ পৰশত অতীৱ সুন্দৰ ৰূপ লাভ কৰা কেইবাটাও মুখাই ব্ৰিটিছ মিউজিয়ামত শোভাবৰ্ধন কৰিছে। মুখাশিল্পৰ আজীৱন চৰ্চাৰ বাবেই তেখেতে সংগীত নাটক অকাডেমী বঁটা লাভ কৰাৰ লগতে অসমৰ প্ৰথমখন বিশ্ববিদ্যালয় গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা সন্মানীয় ডক্টৰেট ডিগ্ৰী লাভ কৰিছিল। 

   


 মুখাশিল্পক ভৱিষ্যতলৈ সজীৱ কৰি ৰখাৰ উদ্দেশ্যে যুৱপ্ৰজন্মৰ বহুখিনি কৰিবলগীয়া আছে। বৰ্তমানৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়ে মুখাশিল্পৰ প্ৰতি আগ্ৰহী হ’লেও টকা-পইছাৰ বাবে অন্য ভাল চাকৰি বা ব্যৱসায়ৰ পিছত দৌৰা দেখা যায়। গতিকে মুখাশিল্পক ‍বহুতে নিজৰ মুখ্য উপাৰ্জনৰ আহিলা হিচাপে ল’বলৈ ইচ্ছুক নহয়। ভাওনাৰ বাহিৰেও যদিহে মুখা অন্যান্য ক্ষেত্ৰত যেনে— উপহাৰ হিচাপে দিয়া, সভা-সমিতি, উৎসৱ-পাৰ্বণত সজোৱা, ঘৰত সজোৱাত ব্যৱহৃত হয় তেন্তে নিশ্চয় মুখাশিল্পীয়ে নিজৰ সঠিক প্ৰাপ্যখিনি পাব আৰু আৰ্থিক দিশত লাভান্বিত হ’ব। লগতে মুখাশিল্পৰ ব্যাপক প্ৰয়োগ দেখিলে যুৱপ্ৰজন্মই মুখাসমূহ আকোঁৱালি লোৱাৰ লগতে শিকিবলৈ আগ্ৰহ দেখুৱাব।

      দেখা যায় যে ভাওনা অসমৰ সকলো ঠাইতে প্ৰদৰ্শিত নহয়। গতিকে অসমৰ সৰু-বৰ সকলো ঠাইতে ভাওনাৰ প্ৰদৰ্শন হ’লে নিশ্চয় সকলো ঠাইৰ যুৱপ্ৰজন্মই মুখাৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হ’ব। লগতে অসমৰ বিখ্যাত পৰ্যটনস্হলীসমূহতো মুখা প্ৰদৰ্শনৰ ব্যৱস্হা কৰিব পাৰি। যাতে বিদেশত গামোছা, চাহবাগান, এশিঙীয়া গড়ৰ লগতে মুখাশিল্পইও অসম তথা অসমীয়াৰ চিনাকী বহন কৰে।


নাম - শ্ৰী তৃষানীলা ডেকা

ষান্মাসিক - তৃতীয় ষান্মাসিক

মহাভৈৰৱ মন্দিৰ


        ইতিহাসৰ বহু-ঘটনা পৰিঘটনাৰ সাক্ষী তেজপুৰ চহৰ।বহু কীৰ্তিচিহ্নই সজীৱ কৰি ৰাখিছে এই চহৰৰ ঐতিহ্য আৰু সংস্কৃতি। সেইসমূহৰ ভিতৰতঐতিহাসিক মহাভৈৰৱ মন্দিৰঅন্যতম।

       তেজপুৰ চহৰৰ উত্তৰ দিশত এটা সৰু টিলাৰ ওপৰত মহাভৈৰৱ মন্দিৰ অৱস্থিত। মহাভৈৰৱ মন্দিৰত হিন্দুসকলৰ আৰাধ্য দেৱতা শিৱক প্ৰত্যেক দিনা পূজা অৰ্চনা কৰা হয়। 


       কথিত আছে যে দ্বাপৰ যুগত শিৱভক্ত বাণাসুৰে এই মন্দিৰ নিৰ্মান কৰিছিল। মন্দিৰৰ ভূমিৰ পৰিমাণ ১৫৯ কঠা ৩ লেচা। মন্দিৰৰ চাৰিওফালে সিঁচৰিত ভগ্ন শিলাখণ্ডসমূহৰ পৰা এইটো অনুধাৱন কৰিব পাৰি যে মূল মন্দিৰক কেন্দ্ৰ কৰি আন সৰু সৰু মন্দিৰ নিৰ্মান কৰা হৈছিল । লগতে এইটোও কথিত আছে যে বাণৰজাৰ জীয়ৰী ঊষাই মহাভৈৰৱ মন্দিৰ ভাগতেই সদায় পূজা অৰ্চনা কৰিছিল । মূল মন্দিৰৰ ভিতৰত এটা বৃহৎ শিৱলিংগ আছে । এই লিংগটো ৰ উচ্চতা প্ৰায় ৩.২ মিটাৰ আৰু প্ৰস্থ প্ৰায় ২.৩ মিটাৰ । মহাভৈৰৱ মন্দিৰৰ এই শিৱলিংগ এছিয়া মহাদেশৰ বৃহত শিৱলিংগ সমূহৰ ভিতৰত লেখত ল'বলগীয়া।

        আদিতে এই মন্দিৰ ভাগ শৈল নিৰ্মিত আছিল যদিও পিছত আহোম ৰাজত্ব কালত পুণৰ নিৰ্মাণ কৰা হয়। প্ৰচণ্ড ধুমুহাৰ ফলত মন্দিৰৰ তোৰণ ভাগ ভাগি চুৰ-মাৰ হোৱাত তোৰণৰ লগতে মন্দিৰৰ বহু অংশ দ্বিতীয় বাৰলৈ পুনৰ নিৰ্মাণ কৰা হয় ।

         ইতিহাস মতে তুংখুঙীয়া বংশৰ দ্বাৰা দান দিয়া দেৱোত্তৰ ভূমিত এই মন্দিৰৰ নিৰ্মান কৰোৱা হয় । মন্দিৰৰ পৰিচালনাৰ বাবে তেওঁলোকে ইয়াত পূজাৰী আদিওঁ নিয়োগ কৰিছিল, বৰ্তমান অসম চৰকাৰৰ হস্তক্ষেপত এখন পৰিচালনা সমিতিৰ দ্বাৰা মন্দিৰৰ কাম-কাজ পৰিচালিত হৈ আছে। প্ৰতি বছৰে মহাশিৱ ৰাত্ৰি এই মন্দিৰত ধুম ধামকৈ পালন কৰা হয় ।  


ভাৰ্জিনা খাখলাৰী 

যোগাযোগ আৰু সাংবাদিকতা বিভাগ, গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়

অসমৰ অমিতাভ বচ্চন - বিজয় স্যাক্সেনা


বিখ্যাত তাৰকা অমিতাভ বচ্চন আমাৰ সকলোৰেই পৰিচিত-বিগ বি, সকলো ভাৰতবাসীৰ প্ৰিয় । আমাৰ অসমতো আছিল আৰু এজন বিগ বি অবিকল বলিউডৰ অমিতাভ বচ্চনৰ দৰেই অকল চেহেৰাতেই একে নহয় কামতো অৰ্থাৎ এখেতেও নায়ক হিচাপে কাম কৰিছিল বহুত জনপ্ৰিয় হিন্দী চিনেমাত । এইজন ব্যক্তি আছিল অসমৰ ধুবুৰী চহৰৰ মিন্টু পাল, চিনেমা জগতত বিখ্যাত হৈছিল বিজয় স্যাক্সেনা নামেৰে । অমিতাভ বচ্চনৰ চেহেৰাৰ লগতে আছিল সম্পূৰ্ণ সাদৃশ্য সেইবাবেই সুযোগ পাইছিল বলিউডত বহুতে "নকল অমিতাভ" বুলিও পৰিচিত আছিল। কৰ্ম জীৱনত প্ৰৱেশ কৰিছিল এজন "স্পট বয়" হিচাপে পিছত হিন্দীত অনাৰ্ছ লৈ বি.এ পাছ কৰে । বহুত চেষ্টাৰ ফলত ১৯৯১ চনত অভিনয় জগতত পাতনি মেলে "স্বৰ্গ ৱাহা নৰক ৱাহা" চিনেমাৰ জৰিয়তে, তাৰ পিছত, বলিউডত খলকনিৰ সৃষ্টি কৰা "শোলে" চিনেমাৰ অনুসৰণ কৰা "ৰাম গড় কে শোলে"(১৯৯১) ত মুখ্য চৰিত্ৰত অভিনয় কৰি দৰ্শকৰ মন জিকিবলৈ সক্ষম হয় । 



তাৰপিছত বিজয় স্যাক্সেনাৰ কেৰিয়াৰত এটাৰ পিছত এটা চিনেমাৰ সুযোগ আহি আছিল, ১৯৯২ চনত "দিল কা কেয়া কাসুৰ", "বাসন্তী টাঙ্গেৱালী", "গঙ্গা বানি শোলা", ১৯৯৩ চনত "বাঘি সুলতানা", "আখৰি চেতাৱনী", এইখনত তেখেতৰ সৈতে নায়িকা হিচাপে অভিনয় কৰিছিল বিখ্যাত 'সুধা চন্দ্ৰন' তাৰপিছত সেই বছৰতে আহিল "ফুলো হাছিনা ৰামকলি", ১৯৯৪ চনত আৰু এখন চিনেমা "গঙ্গাপুৰ কী গীতা" । লাহে লাহে জনপ্ৰিয়তা পালে বলিউডৰ লগত অসমতো, ধুবুৰীৰ মানুহে বৰ বেছিকৈ ভাল পাইছিল তেখেতক কিয়নো ৯০ৰ দশকত মুম্বাইত গৈ ইমানখিনি জনপ্ৰিয়তা পোৱাটো সহজ কথা নাছিল সাধাৰণ ঘৰৰ লৰা এজনৰ বাবে, কিন্তু সদায়েই জীৱনৰ নাওখন সমান ভাবে চলি নাথাকে হঠাতেই এদিন মুম্বাইৰ ৰাজপথত গাড়ীৰে গৈ থাকোতে এক দুৰ্ঘটনাত পতিত হৈ অকাল মৃত্যুক সাৱটি লয় মিণ্টু পাল,  বলিউড খ্যাত বিজয় স্যাক্সেনাই । মৃত্যুৰ আগত 

১৯৯৪ চনত বলীউডৰ এজন শীৰ্ষ পৰিচালকৰ লগত চুক্তিবদ্ধ কৰিছিল আগন্তুক চিনেমাৰ বাবে কিন্তু সকলো যেন ৰৈ গ'ল তেনেকৈয়ে । আজিও ধুবুৰীৰ নুনীয়াপট্টিত থকা মিণ্টু পালৰ প্ৰিয় ছেলুন খনত তেখেতৰ স্মৃতিত আছে বহু ছবি । ধুবুৰীৰ ২৬ বছৰীয়া এইগৰাকী সুসন্তান মিণ্টু পাল ১৯৯৪ চনৰ ২৪ জুনত গলগৈ অজান দেশলৈ । ধুবুৰীবাসীয়ে এতিয়াও কয় যে তেখেতৰ মৃত্যু সাধাৰণ দুৰ্ঘটনাই নাছিল হয়তো পূৰ্বপৰিকল্পিত আছিল । 




-ৰামকৃষ্ণ সৰকাৰ, তৃতীয় সান্মাষিক ।

বৰদৈচিলা


চ'তৰ বিহুত বৰদৈচিলা মাকৰ ঘৰলৈ যায়। 

গছ- গছনি ঘৰ - দুৱাৰ নিয়ে উৰুৱাই।

হিল - দোল ভাঙি - ছিঙি মেলিছা ঢাপলি 

লগত নিছা লগৰীয়া যত বা মাৰলি।


হেমচন্দ্ৰ গোস্বামী ডাঙৰীয়াই কবিতাৰ জৰিয়তে অতি সুন্দৰকৈ বৰদৈচিলাৰ বিষয়ে বৰ্ণনা কৰিছে । ইয়াৰ বাহিৰেও বিভিন্নজনে অনেক কবিতা, গীত আদি বৰদৈচিলাৰ ওপৰত লিখি থৈ গৈছে। আমাৰ অতিকৈ মৰমৰ ৰঙালী বিহুৰ সৈতে  বৰদৈচিলা জড়িত হৈ আছে বাবে অসমীয়াৰ লগত বৰদৈচিলাৰ সম্বন্ধ গুৰুত্বপূৰ্ন  ।

      বৰদৈচিলা বা বাৰদৈচিখলা( বড়ো: बारदैसिख‌‌ला)বৰ্ষাকালত অসমত মৌচুমী বতাহ অহাৰ সময়ত অহা এক ধুমুহা তথা অসমীয়া আৰু বড়ো লোককথাৰ এগৰাকী অপেশ্বৰী। অসমীয়া লোককথা অনুসৰি ' বৰদৈচিলা ' নামৰ অপেশ্বৰীজনীয়ে বিহুৰ আগেয়ে নিজৰ মাকৰ ঘৰলৈ খৰখেদাকৈ যাওঁতে বাটত পোৱা সকলোবোৰ বস্তু নষ্ট কৰি যায় যিয়ে এই বতাহজাকক বুজাই। আকৌ বড়ো লোককথা অনুসৰি বাৰদৈচিখলা বতাহ আৰু পানী নিয়ন্ত্ৰণ কৰি বৰষুণ, শিলাবৃষ্টি আৰু বজ্ৰপাত সৃষ্টি কৰাৰ ক্ষমতা থকা অপেশ্বৰী।

   

https://images.app.goo.gl/f8KTqCGruxVPsRsf7

লোকবিশ্বাস অনুসৰি বৰদৈচিলা বিবাহিত মহিলা । প্ৰতি বছৰে যেতিয়া বহাগ মাহত নিজৰ মাকৰ ঘৰলৈ প্রবল বেগত উৰি আহে বাবে ধুমুহাৰ সৃষ্টি হয় আৰু বাটত পোৱা খেতি - পথাৰ নষ্ট কৰি দিয়ে। বৰদৈচিলা এই ধুমুহাৰ সৃষ্টিকৰ্তা সেয়েহে এই ধুমুহাজাককো বৰদৈচিলা বুলি কোৱা হয়। ইয়াক শান্ত কৰিবলৈ চোতালত দাপোন , ফণি আৰু বৰপীৰা দিয়া হয়। জেঠ মাহত বৰদৈচিলা মাকৰ পৰা বিদায় লৈ স্বামীগৃহ যাবলৈ সাজু হয়। বিদায়ৰ বেদনাত বৰদৈচিলাই কান্দি উঠে আৰু তেওঁৰ চকুৰ পানী বৰষুণ হৈ পৃথিৱীত পৰে।বৰদৈচিলা বিহুৰ সময়ত আহে বাবে ইয়াক বিহুৰ বতৰা আনে বুলি কোৱা হয়।

    বতৰ বিজ্ঞানৰ দৃষ্টিভংগীৰে চাব গ'লে বৰদৈচিলাক ইংৰাজীত Norwester বা Kalbaisakhi বুলি কোৱা হয় যাক বতৰ বিজ্ঞানত এক প্ৰকাৰৰ চৰম পৰিঘটনা  হিচাবে ধৰা হয়। কিয়নো এই পৰিঘটনাৰ ফলতেই অসমকে ধৰি উত্তৰ - পূৱ ভাৰতৰ ৰাজ্যসমূহত প্রচণ্ড ধুমুহা আৰু বৰষুণ হয়। ইংৰাজী মাৰ্চ মাহৰ পৰা মে মাহলৈ এই সময়ছোয়াক ভাৰতৰ বতৰ বিজ্ঞানৰ ভাষাত প্ৰাক - বৰ্ষা ঋতু হিচাপে জনা যায়। এই ঋতু আৰম্ভ হোৱাৰ লগে লগে আৰম্ভ হয় ধুমহা - বৰষুণৰ ঋতু। দেশৰ বিভিন্ন অঞ্চলসমূহত এই ঋতুত হোৱা চৰম বতৰৰ তাৎপৰ্য বেলেগ বেলেগ। উদাহৰণস্বৰূপে, উত্তৰ ভাৰতত এই সময়খিনিত ধূলিৰ ধুমুহা হোৱা দেখা যায়, আনহাতে আমাৰ উত্তৰ - পূৱ ভাৰতত বেছিকৈ এই ঋতুত বিজুলী - ধেৰেকনীৰ উপৰিও তীব্ৰ বেগৰ ধুমুহা বতাহ , শিল বৰষুণৰ সৃষ্টি হয় যাৰ বাবে এই অঞ্চলত প্ৰচুৰ ক্ষতি সাধন হোৱা পৰিলক্ষিত হয়। তীব্ৰ বতাহৰ ফলত গছ- গছনি, কেঁচা ঘৰ , বৈদ্যুতিক খুঁটা আদি ভাঙি পৰি বিস্তৰ ক্ষয়- ক্ষতি কৰে। কেতিয়াবা আকৌ তাৰ লগতে শিল বৰষুণে খেতি পথাৰ সমূহো নষ্ট কৰা দেখা যায়। বজ্ৰপাতৰ ফলত মানুহ, জীৱ-জন্তুৰ প্ৰাণ হানি হোৱাও পৰিলক্ষিত হয়। এইদৰে প্ৰাক বৰ্ষা কালৰ ধুমুহাই প্ৰতি বছৰে অসমৰ লগতে সমগ্ৰ উত্তৰ- পূৱ ভাৰততে বিস্তৰ ক্ষতি সাধন কৰে।


দৰ্শনা নাথ

তৃতীয় ষান্মাসিক

সংগীত :ভাৰতীয় চলচ্চিত্ৰৰ এক সুকীয়া পৰিচয়

 গল্প, আৱেগ আৰু সাংস্কৃতিক প্ৰকাশৰ এক চিৰ যুগমীয়া ঐতিহ্য বহন কৰা ভাৰতীয় বোলছবিৰ পশ্চিমীয়া সমকক্ষৰ পৰা এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ দিশত পৃথক, সংগীত আৰু গীতৰ ব্যাপক আৰু অবিচ্ছেদ্য ভূমিকা  ভাৰতীয় বোলছবিক অন্য পশ্চিমীয়া ছবিতকৈ এক বেলেগ ভাষা প্ৰদান কৰি আহিছে। সংগীত কাহিনীৰ এক অন্যতম অংশ হৈ পৰে,  ছবিৰ কাহিনী চিত্ৰ নাট্যক আগবঢ়াই লৈ যোৱাত সহায়ক হয় । নিজৰ মাজতে এটা চৰিত্ৰ হৈ পৰে, আৱেগ প্ৰকাশ কৰে আৰু দৰ্শকৰ সৈতে গভীৰভাৱে অন্তৰ্নিহিত স্তৰত সংযোগ স্থাপন কৰে।


 


এই অনন্য বোলছবি পৰম্পৰাৰ ঘাইশিপাডাল নৃত্য, নাটক, সংগীত আদি প্ৰাচীন ভাৰতীয় পৰিবেশন কলাৰ পৰাই সৃষ্টি হোৱা বুলি প্ৰমাণ পোৱা যায়।  গভীৰভাৱে আন্তঃসংলগ্ন এই ৰূপবোৰ ভাৰতত কাহিনী পৰিবেশন কলাৰ সদায় এক অবিচ্ছেদ্য অংগ হৈ আহিছে।  চিনেমা আহি পোৱাৰ লগে লগে ই স্বাভাৱিকতে এই উপাদানসমূহ গ্ৰহণ কৰি সংগীত আৰু গীতক কাহিনী চিত্ৰনাট্যক আগবঢ়াই নিয়াত নিৰৱচ্ছিন্নভাৱে ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিছিল।


পাৰ্চী থিয়েটাৰৰ প্ৰচুৰ প্ৰভাৱ পৰা অতীজৰ ভাৰতীয় চিনেমাই পৰ্দাত সংগীত নাটকৰ উত্থানৰ সাক্ষী হৈছিল।  প্ৰায়ে জনপ্ৰিয় মঞ্চ প্ৰযোজনাৰ অভিযোজন কৰা এই ছবিবোৰত বিশদ সংগীতৰ সংখ্যা আছিল যিয়ে মনোৰঞ্জন আৰু গল্প উপস্থাপনত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ আহিলা হিচাপে কাম কৰিছিল।  ভাৰতীয় চিনেমাৰ পিতৃ হিচাপে সততে কৃতিত্ব দিয়া কিংবদন্তি চলচ্চিত্ৰ নিৰ্মাতা দাদাছাহেব ফালকে ভাৰতীয় দৰ্শকৰ প্ৰতি তেওঁলোকৰ অন্তৰ্নিহিত আকৰ্ষণক স্বীকৃতি দি সংগীত আৰু গীতক তেওঁৰ অগ্ৰণী ৰচনাসমূহত সন্নিৱিষ্ট কৰিছিল।


 ধ্ৰুপদী সংগীতৰ ব্যৱহাৰ ভাৰতীয় ছবিৰ এক উল্লেখোগ্য দিশ। ভাৰতীয় শাস্ত্ৰীয় সংগীতৰ চহকী ইতিহাস আৰু হিন্দুস্তানী আৰু কৰ্ণাটকৰ দৰে বৈচিত্ৰময় ৰূপে ভাৰতীয় চিনেমাৰ সংগীতৰ পৰিৱেশক গভীৰভাৱে গঢ় দিছে।  শাস্ত্ৰীয় সংগীতত পোৱা জটিল ৰাগ, সুৰীয়া গঠন, ছন্দময় আৰ্হিক সৃষ্টিশীলভাৱে অভিযোজিত কৰি চলচ্চিত্ৰ গীতত অন্তৰ্ভুক্ত কৰা হৈছে।


হিন্দুস্তানী শাস্ত্ৰীয় সংগীত : পৃথক প্ৰকৃতিৰ বাবে পৰিচিত আৰু সুৰৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰা হিন্দুস্তানী শাস্ত্ৰীয় সংগীতে উত্তৰ ভাৰতীয় চলচ্চিত্ৰ সংগীতত যথেষ্ট প্ৰভাৱ পেলাইছে।  খামাজ, য়মন, ভৈৰৱীৰ দৰে ৰাগৰ ব্যৱহাৰে গীতত গভীৰতা আৰু আৱেগিক অনুৰণন যোগ কৰি হিন্দী চলচ্চিত্ৰ সংগীতৰ এক প্ৰতিকী স্বৰূপ হৈ পৰিছে।


  কৰ্ণাটকীয় শাস্ত্ৰীয় সংগীত : জটিল কণ্ঠ কৌশল আৰু জটিল ছন্দীয় গঠনৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰি কৰ্ণাটিক শাস্ত্ৰীয় সংগীতে দক্ষিণ ভাৰতীয় চলচ্চিত্ৰ সংগীতত যথেষ্ট প্ৰভাৱ পেলাইছে।  কৰ্ণাটক ৰাগ, কণ্ঠ সজ্জা, মৃদংগম আৰু ঘাটমৰ দৰে টান বাদ্যৰ ব্যৱহাৰে দক্ষিণ ভাৰতীয় চিনেমাৰ বাবে এক অনন্য আৰু স্বকীয় ধ্বনিৰ সৃষ্টি কৰিছে ।


 দশক দশক ধৰি ভাৰতীয় চলচ্চিত্ৰ সংগীতৰ বিকাশ ঘটিছে, নতুন ধাৰাক আকোৱালি লৈছে আৰু সমসাময়িক প্ৰভাৱক সন্নিৱিষ্ট কৰি আহিছে।  শাস্ত্ৰীয় সংগীত প্ৰেৰণাৰ এক উল্লেখযোগ্য উৎস হৈয়েই আছে যদিও চলচ্চিত্ৰ সংগীতে লোকসংগীত, জনপ্ৰিয়  সতঃস্ফুৰ্ত সংগীত তথা আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় ধাৰাসমূহৰ প্ৰভাৱান্বিত হৈছে


 ১৯৫০ চনৰ পৰা ১৯৮০ চনলৈকে এই সময়ছোৱাক প্ৰায়ে ভাৰতীয় চলচ্চিত্ৰ সংগীতৰ সোণালী যুগ বুলি গণ্য কৰা হয়।  শচীন দেৱ বৰ্মনৰ দৰে কিংবদন্তি সংগীত পৰিচালকসকলে এই যুগৰ সংখ নাগ কৰিছিল। আৰ.ডি.বৰ্মন ( ৰাহুল দেৱ বৰ্মন), আৰু শংকৰ-জয়কিশনে সৃষ্টি কৰিছিল কালজয়ী সুৰ যিয়ে লাখ লাখ লোকৰ হৃদয় আকৰ্ষণ কৰিছিল।  এই যুগত ৰোমান্টিক গীত, আত্মাস্পৰ্শী গজল, দেশপ্ৰেমমূলক গীতৰ এক ফুলনি সদৃশ প্ৰতিচ্ছবিৰ সৃষ্টি হৈ পৰিছিল । কিশোৰ কুমাৰ, মান্না দে , হেমন্ত মুখপাধ্যায় , মহম্মদ ৰফি , লতা মঙ্গেশকাৰ আদিৰ দৰে চিৰনমস্য কিংবদন্তি সংগীতশিল্পী সকলে ভাৰতীয় সঙ্গীতৰ ধাৰাক এক খাপ আগুৱাই লৈ যোৱাত অভূতপূৰ্ব অবদান আগবঢ়াইছিল । গীতৰ কথা ও এই সময়ছোৱাৰ এক অন্যতম নিদৰ্শন আছিল ।


শেহতীয়া দশকবোৰত ভাৰতীয় চলচ্চিত্ৰ সংগীতত পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা আৰু উদ্ভাৱনৰ উত্থান ঘটিছে।  সমসাময়িক সংগীত পৰিচালকে পৰম্পৰাগত ভাৰতীয় উপাদানসমূহক ৰক, পপ, আৰু ইলেক্ট্ৰনিক সংগীতৰ দৰে পশ্চিমীয়া ধাৰাসমূহৰ সৈতে  সংযোজন কৰি এক নতুন ধৰণৰ শব্দৰ সৃষ্টি কৰিছে।


 ভাৰতীয় চিনেমাত সংগীত আৰু গীতৰ ব্যৱহাৰে উদ্যোগটোৰ বিকাশত গভীৰ প্ৰভাৱ পেলাইছে,সংগীতে আৱেগিক অনুঘটক হিচাপে কাম কৰে, দৰ্শকৰ সৈতে গভীৰ স্তৰত সংযোগ স্থাপন কৰে।  আকৰ্ষণীয় সুৰ আৰু আত্মাস্পৰ্শী গীতৰ কথাবোৰ প্ৰায়ে তৎক্ষণাত দৰ্শকক আপ্লুত কৰে যাৰ ফলশ্ৰতিত ছবিখনৰ সীমা অতিক্ৰম কৰি স্বতন্ত্ৰ জনপ্ৰিয়তা লাভ কৰে। বহুসময়ত ছবিৰ কাহিনী অথবা বা পটভূমি শক্তিশালী নহলেওঁ সংগীতে ছবিখনক বাণিজ্যিকভাৱে সফল কৰাত ইন্ধন যোগায় ।


সমাজৰ মূল্যবোধ, আকাংক্ষা, পৰিৱৰ্তিত সময়ৰ প্ৰতিফলন ঘটাই চলচ্চিত্ৰ গীত ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ এক অবিচ্ছেদ্য অংগ হৈ পৰিছে।  প্ৰায়ে সংগীতে সমাজব্যৱস্থাৰ এক ভাষ্য হিচাপেও কাম কৰে, প্ৰেম, বিচ্ছেদ, সামাজিক অন্যায়, ভাৰতৰ পৰিৱৰ্তিত মুখৰ দৰে বিষয়ক সম্বোধন কৰে।


ভাৰতীয় চলচ্চিত্ৰ সংগীতে বিশ্বব্যাপী স্বীকৃতি লাভ কৰিছে, বহু গীত আৰু শিল্পীয়ে আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰশংসা লাভ কৰিছে।  সমগ্ৰ বিশ্বতে বলীউড সংগীতৰ জনপ্ৰিয়তাই ভাৰতীয় চিনেমাৰ বিশ্বব্যাপী প্ৰভাৱ বৃদ্ধিত অৰিহণা যোগাইছে ।


সংগীত আৰু গীতৰ অনন্য আৰু ব্যাপক ব্যৱহাৰে ভাৰতীয় চিনেমাক পশ্চিমীয়া চিনেমাতকৈ পৃথক কৰি তুলিছে।  ই কাহিনী পৰিবেশন কৰাৰ প্ৰক্ৰিয়াৰ এক অবিচ্ছেদ্য অংগ,তথা সাংস্কৃতিক প্ৰতিফলন।  ঐতিহাসিক আৰু শাস্ত্ৰীয় সংগীতৰ প্ৰভাৱে চলচ্চিত্ৰ সংগীতৰ বিৱৰ্তনক গঢ় দিছে, যাৰ ফলত এক সমৃদ্ধ আৰু বৈচিত্ৰময় সংগীতৰ পৰিৱেশৰ সৃষ্টি হৈছে।  ভাৰতীয় চিনেমাৰ বিকাশ অব্যাহত থকাৰ লগে লগে সংগীতৰ ভূমিকা নিঃসন্দেহে কেন্দ্ৰীয় হৈ থাকিব, যাৰ ফলত ভাৰতীয় চিনেমাৰ আত্মাই প্ৰজন্মৰ পিছত প্ৰজন্ম ধৰি দৰ্শকৰ মাজত অনুৰণন ঘটাটো নিশ্চিত কৰিব।



উপন্যাসৰ বুকুত জীৱন খাটা



জীৱন এখন নাটঘৰ ,কিন্তু এই নাট অভিনয়ো উপভোগৰ মাধ্যম হৈ পৰে যদিহে জীৱনটোক উপন্যাসৰ বুকুত জীয়াব পাৰি ।বুকু আৰু হৃদয়ত আঁচ পেলোৱা জীৱন্ত কাহিনী খুউব কম থাকে কিন্তু তাৰ ভিতৰত কিছুমানে জীৱনটোক নতুনকৈ জীয়াবলৈ সাহ দিয়ে । মণিকুন্তলা ভটাচাৰ্য , নাৰীৰ জীৱন্ত কাহিনীক উপন্যাসৰ ৰূপ দিয়া এগৰাকী নাম থকা লেখিকা । তেওঁৰ বহুতো গ্ৰন্থ যেনে: বৰদোৱানী , বাঁহী , সন্ধ্যা আদিৰ ভিতৰত নাৰীৰ জীৱনটোক ফুটাই পাঠকৰ মাজত তুলি ধৰা এখনি উপন্যাস হৈছে সন্ধ্যা ।


সন্ধ্যা ,এক জীৱন্ত নাৰী এই চৰিত্ৰটিয়ে জীৱনৰ ঘাত-প্ৰতিঘাট প্ৰত্যাহ্বানক নেওচিও কেনেকৈ নিজৰ কাৰণে জীয়াব পাৰি ,জীৱনটোৰ প্ৰতি যি মোহ তাক বৰ্ণনা কৰিছে। উপন্যাসখনিত সন্ধ্যা নামৰ নাৰী চৰিত্ৰটিৰ AIDS নামৰ ভয়াৱহ ৰোগটোৰ লগত যি যুঁজ তাক বৰ্ণনা কৰিছে। সন্ধ্যাৰ স্বামীৰ আন নাৰীৰ লগত অবৈধ সম্পর্কৰ পৰিণতিত তেওঁৰ দেহত ধৰা পৰা AIDS ৰোগটিয়ে সন্ধ্যাৰ সংসাৰ, সন্ধ্যাৰ জীৱন আনকি সন্ধ্যাৰ সন্তানটিক যি কলিতে মৰহাই পেলালে তাৰ ওপৰতে এই কাহিনীটি বৰ্ণনা কৰা হৈছে। দেহত এই ভয়ানক ৰোগটিৰ অৱস্থিতিৰ পিছতো, নিজৰ স্বামীৰ দ্বাৰা প্ৰতাৰিত হৈও, স্বামী তথা সন্তানক এই ৰোগটোৰ পৰা অকালতে হেৰুৱাই ও জীৱনটোকে সাৰথি কৰি নিতৌ নিজৰ লগত যুঁজি থকা সংগ্রামখিনি এই উপন্যাসখনিত পৰিস্ফূত হৈছে। এই উপন্যাসখনি প্ৰতিগৰাকী মৰহি যাবলৈ ধৰা নাৰীক নিজৰ জীৱনটোক কেৱল উশাহতে সীমাবদ্ধ নাৰাখি জীৱনৰ খাটাত থকা বাকীৰ হিচাপখিনি পূৰা কৰিবলৈ প্ৰেৰণা যোগাইছে।




ভাস্বতী বৰা 

যোগাযোগ আৰু সাংবাদিকতা বিভাগ ,৩য় ষান্মাসিক

Thursday, 19 December 2024

গুৱাহাটীৰ পৰা উত্তৰ গুৱাহাটীলৈ নিৰ্মীয়মান দলংখনঃ যোগাযোগ ৰ এক নতুন ৰূপ।


উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ প্ৰৱেশদ্বাৰ গুৱাহাটী এক অহৰহভাবে বিকশিত হৈ থকা চহৰ। এই ক্ষিপ্ৰ উন্নয়নৰ পিছতো এটা কথা সদায়েই ইয়াৰ বাসিন্দা আৰু যাত্ৰী উভয়ৰে বাবে প্ৰত্যাহ্বান সেইটো হল ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদী পাৰ হোৱা । বৰ্তমান শৰাইঘাট দলং গুৱাহাটী আৰু উত্তৰ গুৱাহাটী সংযোগী প্ৰাথমিক পথ যদিও ই প্ৰায়ে যান-বাহনৰ বোজা চম্ভালিবলৈ সংগ্ৰাম কৰে।  নিৰ্মাণৰত নতুন দলংখনে এই সংগ্ৰাম বোৰ নিৰ্মূল কৰিবলৈ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়ে। কিন্তু সঁচা অৰ্থত  গুৱাহাটী, উত্তৰ গুৱাহাটী, আৰু ইয়াৰ দাঁতি কাষৰীয়া অঞ্চলৰ বাবে ইয়াৰ মান কিমান সেয়া সময়ে হে কব ।


নতুন দলঙৰ প্ৰয়োজনীয়তা: 

 যদি আপুনি কেতিয়াবা ভিৰ হোৱা সময়ত শৰাইঘাট দলংখনৰ উপৰেৰ পাৰ হ’বলৈ চেষ্টা কৰিছে, তেন্তে আপুনি সঠিকভাৱে জানিব যে ই কিমান হতাশাজনক হয় ৷  ট্ৰেফিক জাম অন্তহীন যেন লাগে, আৰু দৈনন্দিন অহা-যোৱা কৰাটো সময়ৰ লগত কেতিয়াও শেষ নহ’বলগীয়া যুদ্ধৰ দৰে অনুভৱ হয়।  উত্তৰ গুৱাহাটীত বসবাস কৰাসকলৰ বাবে এই বিষয়টো আৰু অধিক জৰুৰী।  মহানগৰীৰ হুলস্থুলৰ তুলনাত উত্তৰ গুৱাহাটীয়ে অধিক নিস্তব্ধ, অধিক নিশ্চিন্ত জীৱনশৈলী আগবঢ়াইছে যদিও সীমিত সংযোগৰ বাবে ই দীৰ্ঘদিন ধৰি কিছু বিচ্ছিন্ন হৈ আছে।


 এই উদ্বেগসমূহ লাঘৱ কৰিবলৈ নতুন দলংখনে ব্ৰহ্মপুত্ৰ পাৰ হোৱাৰ বাবে দ্বিতীয়টো ডাঙৰ পথ আগবঢ়াইছে।  এই প্ৰকল্পটো কেৱল যাতায়ত সহজ কৰাই নহয়—এইটো হৈছে চহৰৰ দুটা গুৰুত্বপূৰ্ণ অংশৰ মাজত এক মসৃণ, দ্ৰুত আৰু অধিক কাৰ্যক্ষম সংযোগ সৃষ্টি কৰা।



গুৱাহাটী আৰু উত্তৰ গুৱাহাটীত প্ৰভাৱ :


সহজ যাতায়ত, সূক্ষ্ম যাতায়ত :

নতুন দলংখনে বৰ্তমানৰ শৰাইঘাট দলঙৰ যান-জঁটৰ বোজা লাঘৱ কৰিব, যাৰ ফলত গুৱাহাটী আৰু উত্তৰ গুৱাহাটীৰ মাজত যাতায়ত বহুত ক্ষীপ্ৰ আৰু অধিক কাৰ্যক্ষম হ’ব। 


উত্তৰ গুৱাহাটীৰ বাবে অৰ্থনৈতিক সুযোগ:

ঐতিহাসিকভাৱে গুৱাহাটীতকৈ কম উন্নত উত্তৰ গুৱাহাটীয়ে নতুন দলংখনৰ পৰা বহুখিনি লাভৱান হ’বলৈ গৈ আছে ৷  উন্নত যোগাযোগে স্থানীয় ব্যৱসায়ক উন্নীত কৰিব, বিনিয়োগ আকৰ্ষণ কৰিব, আৰু নদীৰ দুয়োপাৰৰ উদ্যোগীসকলৰ বাবে নতুন সুযোগ সৃষ্টি কৰিব, যাৰ ফলত অৰ্থনৈতিক বিকাশ হ’ব।


 সেৱাসমূহৰ লাভালাভ :

উন্নত সংযোগৰ অৰ্থ হ’ল স্বাস্থ্যসেৱা, শিক্ষা, আৰু নিয়োগৰ দৰে অত্যাৱশ্যকীয় সেৱাসমূহৰ সহজ প্ৰাপ্ত কৰা ।  উত্তৰ গুৱাহাটীৰ বাসিন্দাসকলে গুৱাহাটীৰ চিকিৎসালয়, বিদ্যালয়, ব্যৱসায়িক প্ৰতিষ্ঠানসমূহলৈ যোৱাটো অধিক সুবিধাজনক বুলি বিবেচনা কৰিব, যাৰ ফলত সামগ্ৰিক জীৱনৰ মান উন্নত হ’ব ।


পৰ্যটন বৃদ্ধি :

এই দলংখনে অঞ্চলটোৰ পৰ্যটনকো প্ৰসাৰিত কৰাৰ সম্ভাৱনা আছে।  উন্নত সুলভতাৰে দৰ্শকে গুৱাহাটী আৰু উত্তৰ গুৱাহাটী উভয়ৰে সাংস্কৃতিক আৰু প্ৰাকৃতিক আকৰ্ষণসমূহ অধিক সহজে অন্বেষণ কৰিব পাৰিব, যাৰ ফলত স্থানীয় পৰ্যটন উদ্যোগসমূহ উপকৃত হব আৰু আঞ্চলিক ৰাজহ বৃদ্ধি পাব।


নতুন দলংখনৰ দীৰ্ঘম্যাদী লাভ অনস্বীকাৰ্য যদিও হ্ৰস্বম্যাদী প্ৰত্যাহ্বানক আমি আওকাণ কৰিব নোৱাৰো।  নিৰ্মাণ প্ৰক্ৰিয়াটোৱে নিজেই শব্দ, ধূলি, আৰু যান-জঁটৰ ডাইভাৰচন আনে, যিটো যথেষ্ট অসুবিধাজনক হ’ব পাৰে।  বাসিন্দা আৰু যাতায়তৰ বাবে ই কিছু সময়ৰ বাবে ৰুক্ষ যাত্ৰা হ’ব৷  কিন্তু এই বিঘিনিবোৰ সাময়িক, আৰু শেষৰ ফলাফল অপেক্ষাৰ যোগ্য হ’ব বুলি প্ৰতিশ্ৰুতি দিছে।



এই দলংখন কেৱল ভৌতিক গঠনতকৈও অধিক—ই প্ৰগতি আৰু যোগাযোগৰ প্ৰতীক।  বছৰ বছৰ ধৰি গুৱাহাটী আৰু উত্তৰ গুৱাহাটীক কেইবাকাল বিচ্ছিন্ন কৰি ৰাখিছে।  এই নতুন আন্তঃগাঁথনিৰ জৰিয়তে দুয়োটা অঞ্চলৰ মাজত দূৰত্ব কম হৈ পৰিব, যাৰ ফলত সামাজিক আৰু সাংস্কৃতিক সম্পৰ্ক অধিক শক্তিশালী হ’ব।  কেৱল বাহনৰ বাবেই নহয়, মানুহ, ব্যৱসায়ী, আৰু ধাৰণাসমূহৰ বাবেও ই এক দলং৷


 দুয়োটা ক্ষেত্ৰই অধিক আন্তঃসংযোগী হৈ পৰাৰ লগে লগে আমি সহযোগিতা বৃদ্ধি আৰু সমৃদ্ধিৰ নতুন সুযোগ আশা কৰিব পাৰো।  গুৱাহাটীৰ কাহিনীৰ এক নতুন অধ্যায়, যিয়ে মানুহক ওচৰলৈ আনি সকলোৰে বাবে নতুন সম্ভাৱনা মুকলি কৰাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়ে।


 উপসংহাৰ: উন্নত ভৱিষ্যতৰ দিশত এখোজ


 গুৱাহাটীক উত্তৰ গুৱাহাটী সংযোগ কৰা নতুন দলংখন গেম চেঞ্জাৰ।  নিৰ্মাণ পৰ্যায়ত বাটত কিছু বাধা থাকিব পাৰে যদিও শেষত এক মিঠা ফল পোৱা যাব।  সহজ যাতায়ত, অৰ্থনৈতিক বিকাশ, অত্যাৱশ্যকীয় সেৱাৰ উন্নত সুবিধা, আৰু এক সমৃদ্ধিশালী পৰ্যটন খণ্ড এই দলঙে ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ দুয়োপাৰলৈ কঢ়িয়াই অনা বহু সুবিধাৰ ভিতৰত কেইটামান।


 গুৱাহাটী আৰু উত্তৰ গুৱাহাটীৰ জনসাধাৰণৰ বাবে ই এক আন্তঃগাঁথনিত উন্নত কৰা প্ৰকল্প য়ে‌ নহয় ই যোগাযোগ,সুযোগ, আৰু প্ৰগতিৰ এক নতুন যুগ।


 নাম - অনিন্দিতা সন্দিকৈ

ৰোল নং- ১৬

হেপাঁহৰ আঘোণ


হেমন্তৰ ডাঠ কুঁৱলীৰ আৱৰণ ফালি শীতৰ শীতল বোকোচাত উঠি অসমীয়াৰ পথাৰলৈ নামে আঘোণ। অসমীয়া চহা কৃষকৰ হেঁপাহৰ আঘোণ। আঘোণ যেন কৃষকৰ সপোন। হালি জালি উমলি থকা পথাৰৰ সেউজীয়াবোৰে সোণোৱালী বৰণ ধৰিলেই ককাঁলত টঙালি বান্ধি সাজু হয় দাৱনী। সন্মুখত অসমীয়াৰ পৰম্পৰা ন- খোৱা আৰু হেঁপাহৰ ভোগালীৰ বতৰা পালেই যেন সাতখন আঠখন হৈ পৰে কৃষকৰ গা। নহ'বনো কিয়? এয়া যে লখিমীক আদৰা বতৰ। 



      শাওনৰ পথাৰত হাড়ক মাটি কৰি, তেজক পানী কৰি গঢ় দিয়া সোণোৱালী লখিমীক ঘৰলৈ আদৰাৰ প্ৰস্তুতিৰ বাবে চোতাল, ভঁৰাল ঘৰ চিকণুৱাৰ যো- জা চলে। অসমত কৃষকসকলে ধান চপোৱাৰ আগে আগে লখিমীক ঘৰলৈ আদৰি অনা পৰম্পৰা এটা প্ৰচলিত হৈ আহিছে। আৰু তাৰেই অংশস্বৰূপে ভাল দিন বাৰ এটা চাই ধানৰ আগলি অর্থাৎ লখিমীক ঘৰলৈ অনাৰ বাবে কাহিলীপুৱাতেই গা-পা ধুই পথাৰলৈ যোৱা হয়। পথাৰত নিজৰ খেতি ডৰাৰ পূৱ দিশৰ পৰা তিনিগোছা ধান কাটি আনি কলপাত এখিলাত থৈ গামোচা আৰু থুৰীয়া তামোল পান এযোৰ আগবঢ়াই আই লখিমী জ্ঞান কৰি ঘৰলৈ আদৰি অনা হয়। ঘৰলৈ অহাৰ পিছত আনোতাজনক এখন বৰপীৰাত উঠাই ভৰি ধোওৱা হয়। তাৰপিছতেই চিকুণ ঠাই এডোখৰত কলপাত এখিলা পাৰি ধানৰ আগলি তিনিগোছা থৈ শৰাই বন্তি আগবঢ়োরা হয়। ইয়াৰ পিছৰে পৰা কৃষকসকলে পথাৰত লগে ভাগে ধান কটাব পর্ব আৰম্ভ কৰে। ধান কটা আৰম্ভ হোৱাৰ লগে লগেই আৰম্ভ হয় দাৱনীৰ সীমাহীন ব্যস্ততা। কাঁচিৰ কেচ কেচ শব্দৰ লগতে সৰুবোৰৰ হাঁহি- খিকিন্দালি, দৌৰা- ঢপৰাই ভৰাই তোলে ক্ৰমাৎ উকা হৈ অহা আঘোণৰ পথাৰখন। পথাৰৰ চেঁচুক খান্দি, ফৰিং থপিয়াই, নৰা পেঁপা সাজি সিহঁতেও যেন ব্যস্ততাৰ উমান দিয়ে। দিনৰ দিনটো ধান দাই আবেলি ডেকাবোৰে কান্ধত বিৰিয়া লৈ দুফালে ডাঙৰি বান্ধি জিৰিপ্ জিৰিপ্ শব্দেৰে পথাৰৰ আলিয়েদি ঘৰলৈ বাট ধৰে। 


        ধান দাই মৰণা মৰা সময়ছোৱা আঘোণৰ পথাৰখন উকা হৈ ৰয়। কিন্তু লখিমীক বুকুতে শিপোৱা পথাৰখনক জানো এলাগী কৰিক পাৰি? সেয়ে এই সময়ছোৱাত পথাৰখনৰ সংগী হয়হি বাহী বন সামৰি কথাৰ মহলা মাৰিবলৈ অহা গাঁওৰ জীয়ৰী বোৱাৰীসকল । সেই কথাব জুতি দুওণে চৰায় হাতৰ টিপতে লৈ অহা নলীয়া কটাৰীখন আৰু নিমখ, জলকীয়াৰ সৈতে অনা ৰবাব টেঙা আৰু কেঁচা জলফাইকেইটাই। সাউতকৈ ওচৰৰে কলগাত এখিলা কাটি আনি কোমল ৰ'দৰ  উম লৈ জিভাৰ পানী পৰি যোবাকৈ নিমখ, ভূত জলকীয়া, ধনীয়া পাতেৰে সানি জুতি লগাকৈ টেঙাৰে সৈতে আগবঢ়াই দিয়া কলপাতখনে যেন পাহৰাই দিয়ে দিনটোৰ সমস্ত ভাগৰ।         

       তেতিয়াই অনুভৱ হয়, সঁচাকৈয়ে, আঘোণ বৰ হেপাঁহৰ!

   

                 পৰীস্মিতা গোস্বামী

                 স্নাতকোত্তৰ প্ৰথম ষান্মাসিক

বড়ো সাহিত্যলৈ মিছনেৰীসকলৰ অৱদান

অসমৰ বড়ো লোকসকলৰ মাজত খ্ৰীষ্টিয়ান মিছনেৰীসকলে ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ মাজেৰে শৈক্ষিক,ভাষিক তথা সাংস্কৃতিক আদি দিশত বিভিন্ন অৱদান আগবঢ়াই গৈছে।মৌখিক প...